نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 324

هيچ حيا نداشته باشد از ارتكاب آن، نمى‏توان به او كفاره داد. و ظاهراً مى‏شود غير سيد كفاره بدهد به سيد.

مسأله 16 در پوشش كه كفاره داده مى‏شود معتبر است كه لباس شمرده شود در عرف، پس مثل عمامه و جوراب و كلاه و كفش را نمى‏توان داد و اقوى آن است كه به يك جامه مى‏شود اكتفا كرد و احتياط واجب آن است كه با آن جامه بتوان ستر عورت كرد. و در جامه شرط نيست كه نو باشد لكن نبايد پاره و از بين رفته و كهنه باشد. و در فقيرى كه او را جامه مى‏دهند فرقى نيست بين كوچك و بزرگ و زن و مرد، بلى اگر بچه خيلى كوچك باشد مثل بچه يكى دو ماهه احتياط واجب آن است كه اكتفا به پوشش او نشود.

مسأله 17 نمى‏توان در كفاره قيمت داد، بلكه بايد خود طعام و خود لباس را داد.

مسأله 18 در كفاره‏اى كه بايد بنده آزاد شود اگر نتوانست بنده آزاد كند بدلى از براى آن نيست، لكن در روزه دو ماهه و اطعام به مسكين اگر ممكن نشد هيجده روز روزه بگيرد در ظهار بنا بر اقوى و در غير آن بنا بر احوط، و احتياط واجب آن است كه هر چه مى‏تواند روزه بگيرد يا هر چه مى‏تواند صدقه بدهد و اگر از اين دو هم عاجز شد، استغفار كند و كفايت مى‏كند يك مرتبه.

مسأله 19 آن چه گفته شد در مسأله هيجدهم در كفاره غير ماه رمضان است و امّا كفاره شهر رمضان، پس اگر عاجز شد از دو ماه روزه و بنده آزاد كردن و شصت مسكين طعام دادن، صدقه بدهد به قدرى كه در وسعش است و اگر نتوانست استغفار كند گر چه يك مرتبه و احتياط واجب آن است كه در صورت آخرى اگر ممكن شد كفاره بدهد و اكتفا به استغفار نكند.