نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 333

مقصود آن است كه بايد زنده به دست انسان برسد چه از آب برسد و چه از خارج آب، پس اگر در آب بميرد و يا آن كه در خشكى جان بدهد، بدون آن كه آن را بگيرد حلال نيست.

مسأله 2 چيزهايى كه شرط است در حلال شدن شكار حيوانات صحرايى و در ذبح آنان در اين جا شرط نيست يعنى بسمله نمى‏خواهد، اسلام نمى‏خواهد، قبله نمى‏خواهد.

مسأله 3 ماهيانى كه به وسيله تور گرفته مى‏شوند حلالند و لازم نيست كه هر ماهى به دست انسان برسد، بلكه چيزهايى را كه انسان قرار داده براى اين كار مثل تور و غيره اگر ماهى در آن افتاد حلال است و مال آن شخصى است كه تور را براى اين كار قرار داده است.

مسأله 4 چنانچه ماهى را از آب گرفت در حالى كه زنده بود و بعد باز در آب افتاد و مرد حرام است، و فرقى نيست بين اين كه بعد از گرفتن و مردن در اختيار او باشد مثل آن كه با نخى او را بسته باشد يا آن كه رهايى يافته باشد.

مسأله 5 لازم نيست بعد از آن كه ماهى را از آب گرفت صبر كند تا بميرد، بلكه مى‏تواند او را سر ببرد و شكمش را بدرد چنانچه مى‏تواند او را سرخ كند و بخورد، بلكه جايز است بلعيدن آن زنده زنده.

مسأله 6 ماهيانى كه در كشتى مى‏افتند در اثر پريدن از آب تا آنها را زنده نگيرند حلال نمى‏شوند، پس بايد پيش از آن كه بميرند به دست انسان برسد، و كافى نيست كه انسان بالاى سر او بايستد و به او بنگرد.

مسأله 7 اگر چنانچه در كشتى كارى بكند به اين قصد كه ماهى در اثر جهيدن در او بيفتد، در اين صورت، هم مالك ماهى است و هم محتاج به آن كه در دست بگيرد نيست.

مسأله 8 چنانچه نداند كه آيا ماهى كه گرفته است در آب مرده است يا خارج آب جان داده، احتياط واجب آن است كه او را نخورند.