نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 365

است، بنا بر احتياط واجب و در قبول آن كافى است «قبلت» و «رضيت» و امّا در صيغه پس همين الفاظ كافى است چنانچه با لفظ «متّعت» هم مى‏توان صيغه كرد.

مسأله 2 احتياط واجب است كه ايجاب از طرف زوجه باشد و قبول از طرف زوج به اين معنى كه زن بگويد: «أنكحتك نفسى على الصداق المعلوم» و شوهر بگويد «قبلت النكاح لنفسي على المهر المعلوم».

مسأله 3 معتبر است كه هر يك از زن و شوهر قصد جدى داشته باشند به زناشويى و الفاظى كه بكار مى‏برند غلط نباشد و آنها هم معناى او را بدانند، و گر نه حصول ازدواج مشكل خواهد بود.

مسأله 4 در صورتى كه عاجز باشند از به كار بردن الفاظ عربى، جايز است به غير عربى و لازم نيست كه وكيل بگيرند براى اين كار، اگر چه ممكن باشد.

مسأله 5 لازم است كه بين ايجاب و قبول فاصله زيادى نشود، و امّا اگر فاصله كم باشد مانعى ندارد.

مسأله 6 لازم است كه عقد يا صيغه مشروط نباشد، پس اگر بگويد «أنكحتك نفسى اگر زيد از سفر بيايد» صحيح نيست بلى چنانچه آن شرطى كه مى‏كند موجود است و زوج و زوجه هم مى‏دانند كه آن موجود است، در اين صورت مانعى ندارد.

مسأله 8 لازم است براى كسى كه عقد يا صيغه را جارى مى‏كند، چند امر: اول: اين كه بالغ باشد. دوم: ديوانه نباشد. سوم: مست نباشد به طورى كه قصد جدى به زناشويى نداشته باشد.

مسأله 9 لازم است كه زن و شوهرى كه مى‏خواهند ازدواج كنند معين و معلوم باشند، پس چنانچه پدرى بگويد يكى از دختران خودم را به عقد تو درآوردم صحيح نيست، يا اگر زنى بگويد خودم را براى يكى از پسرهاى تو تزويج كردم صحيح نيست.