نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 376

آن وقت جماع كند، و چنانچه نتوانست زن مى‏تواند بعد از گذشتن وقت، فسخ كند و عقد را از بين ببرد بى‏اذن حاكم.

مسأله 6 چنانچه شوهر عقد را بهم زد، پس اگر قبل از آن باشد كه دخول شده است مهرى بر گردن مرد نيست و اگر بعد از دخول باشد بايد همه مهر را بپردازد. و هم چنين است اگر زن عقد را بهم زد به خاطر يكى از آن عيوب، بلى در صورتى كه به خاطر عنين بودن مرد عقد را از بين ببرد، پس نصف مهر را از مرد طلبكار است و اينجا است كه فسخ شبيه به طلاق است.

مسأله 7 اگر چنانچه مرد گول خورده باشد در زناشويى با زنى كه مبتلا به آن عيبها است، پس اگر گول دهنده خود زن باشد چيزى به گردن مرد نيست، و لو اين كه دخول كرده باشد، بلى اگر بعد از آگاه شدن عقد را بهم نزد مهر بر گردن اوست و امّا اگر گول دهنده ديگرى باشد، پس در اين صورت بدهكار است مهر را به زنش و بعد از آن كه به او داد مى‏تواند از آن شخصى كه گولش زده دريافت دارد.

مسأله 8 اگر چنانچه مردى گول خورد در زناشويى با زنى كه مبتلا به غير آن عيبها است از عيوب ديگر، و يا گول خورد در اين كه زن كمالاتى كه بناست داشته باشد نداشت، پس در اين دو صورت هم مرد اختيار دارد براى بهم زدن عقد، به شرط آن كه نداشتن آن عيوب و يا داشتن آن صفات پسنديده در عقد شرط شده باشد يا زن را در عقد توصيف به آن وصف كرده باشند، مثل آن كه بگويند تزويج كردم اين زن باكره را به تو، بلكه اگر قبل از عقد صفاتى ذكر شد و عقد را مبنى بر آن صفات واقع كردند اختيار فسخ هست. و مخفى نماند كه اگر معلوم شد كه آن شرط موجود نيست بعد از آن كه عقد شد و دخول واقع گرديده، پس در اين صورت اگر عقد را هم بهم زد و مهر را به زن پرداخت، مى‏تواند از كسى كه گولش زده مهر را دريافت دارد.