نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 397

اول: آن كه در مبارات معتبر است كه زن و مرد هر كدام از ديگرى كراهت داشته باشند و در خلع معتبر است كراهت زن فقط.

دوم: شرط است در مبارات كه آن چه بذل مى‏كند از مهرش بيشتر نباشد بلكه احوط آن است كه كمتر باشد به خلاف خلع كه به هر چه با هم قرارداد كردند صحيح است چه به قدر مهر باشد يا زيادتر يا كمتر باشد.

سوم: آن كه طلاق در مبارات به لفظ «طالق» واقع مى‏شود و لفظ «بارأت» هيچ دخالت در آن ندارد و امّا در خلع چنانچه گذشت، احتياط آن است كه جمع شود بين هر دو صيغه.

مسأله 9 مبارات يك قسم است و در آن معتبر است تمام شرايط طلاق به تفصيلى كه گذشت و نيز معتبر است در آن بذل و كراهت به طورى كه ذكر شد و بايد به لفظ طلاق واقع شود پس از آن كه زن بذل كرد كه طلاق بدهد او را، مرد بايد بگويد «أنت طالق على ما بذلت» و لفظ «بارأت» دخالت ندارد نه تنهايى و نه با لفظ طلاق.

الحمد للَّه اولًا و آخراً و ظاهراً و باطنا