نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 88

مقدم داشته و بعد از ركوع ركعت چهارم متوجه شد، احتياطاً نماز را تمام كند و مغرب و عشا را از اول بخواند.

مسأله 14 از نماز عصر و عشا اگر سهواً وارد آنها شده باشد، قبل از نماز ظهر و مغرب مى‏توان به نماز ظهر و مغرب عدول كرد، امّا از ظهر و مغرب به عصر و عشا نمى‏توان عدول كرد.

مسأله 15 اگر به گمان آن كه نماز ظهر يا مغرب را نخوانده وارد نماز شد، و در بين متوجه شد كه خوانده است، نماز را رها كند و به نماز بعدى شروع كند.

مسأله 16 كسى كه عذر دارد و احتمال مى‏دهد كه در آخر وقت عذر او برطرف مى‏شود، واجب است احتياطاً نماز را از اول تأخير بياندازد، مگر آن كه عذر موجب تيمم باشد.

مسأله 17 كسى كه آب ندارد يا نمى‏تواند استعمال كند اگر بداند كه در آخر وقت آب پيدا مى‏شود يا مانع او برطرف مى‏گردد، واجب است تأخير نماز از اول وقت ولى اگر نداند، مى‏تواند تيمم كند و اول وقت نماز بخواند.

مسأله 18 نمازگزار بايد بداند كه وقت داخل شده و به نماز شروع كند.

مسأله 19 اگر دو نفر عادل شهادت دادند كه وقت داخل شده، مى‏شود نماز خواند گر چه به گفته آنها علم پيدا نشود، و لكن معتبر است كه شهادت آنها از روى نشانه‏هاى حسى باشد مثل شاخص.

مسأله 20 به اذان مؤذن نمى‏توان اعتماد كرد بنا بر احتياط واجب گر چه عادل و وقت شناس باشد.

مسأله 21 اگر هوا ابر بود به طورى كه نشود وقت را تشخيص داد، مى‏تواند با ظنّ به داخل شدن وقت نماز بخواند، لكن شخص نابينا لازم است تأخير نماز كند، تا وقتى كه يقين پيدا كند كه وقت داخل شده، بنا بر احتياط واجب.