ابوهارون گويد: نزد امام صادق عليه السلام رفتم حضرت فرمود: اى ابا هارون، برايم (از مصيبت) حسين بخوان، من شروع كردم شعرى خواندن حضرت فرمودند: همچنانكه خودتان مىخوانيد، همچنانكه در سر قبر او مىخوانيد، (معلوم مىشود كه در زمان امام صادق عليه السلام مجالس روضه آنهم با شور و حال رائج بوده است) يعنى با سوز و حال بخوان، من هم شروع كردم بخواندنيك شعر خواندم، حضرت گريان شد، من ادامه ندادم، حضرت فرمود: بگذر، سپس فرمود: برايم بيشتر بخوان برايم بيشتر بخوان، من ادامه دادم، حضرت گريست، بانوان نيز مضطرب شدند و شور گرفتند، وقتى آرام شدند حضرت گويا (بعنوان جايزه و پاداش به اين مداح اهل البيت) فرمود: اى اباهارون هر كه براى حسين شعر بگويد و ده نفر را بگرياند بهشت براى اوست، سپس حضرت تعداد را يكى يكى كم نمود تا اينكه فرمود: هر كه براى حسين شعر بگويد و يك نفر را بگرياند، بهشت براى اوست، سپس فرمود: هر كه حسين را ياد كند و گريان شود، بهشت براى اوست. (299)مؤلف گويد: اين حديث شريف نكات ارزنده اى در بردارد و شيعيان را تشويق مىكند، تا هر چه مىتوانند جلسه روضه تشكيل دهند، شعرا تا مىتوانند در رثاى حضرت شعر بسرايند، مردم به ياد حضرت باشند و بگريند، مداحان اهل البيت در جلسات با شور و حال، روضه بخوانند، و سعى كنند مردم را در مصيبت سيدالشهداء منقلب كنند و بگريانند، و از روايات بدست مىآيد كه اين روش اهل بيت عليهم السلام بوده است و از فرصتهاى گوناگون براى اقامه عزاى سيدالشهداء استفاده مىكردند گاهى كه مداحان همانند ابى عماة متشد و يا جعفر ابن عفان و يا عبدالله ابن غالب و يا ابى هارون مكفوف و يا دعبل خزاعى بر امام صادق عليه السلام و امام رضا وارد مىشدند، حضرت مىفرمود: برايم روضه حسين را بخوان.
لطفا منتظر باشید ...
