بررسی نظریه های نجات و مبانی مهدویت جلد 1
لطفا منتظر باشید ...
آن نيست مگر مفهوم «حجت الهى» كه به تعبير شيعه، هميشه بر زمين برقرار بوده است و خواهد بود.امام سجّاد فرمود: «از روزى كه خدا آدم را آفريده تا حال هيچ گاه زمين از حجتى خالى نبوده است، ولى آن حجت گاهى ظاهر و مشهور و گاهى غايب و مستور بوده است، تا قيامت نيز از حجت خالى نخواهد شد و اگر امام نباشد خدا پرستش نمى شود». (1) حضرت على فرمود: «الهى، بى هيچ ترديد زمين از حجتى كه برپادارنده ى دين خداست تهى و خالى نمى ماند، چنين كسان يا رخ مى نمايند و آشكار مى شوند و يا بيم دارند و پنهان مى گردند، تا اين كه حجت و دلايل روشن پروردگار، ضايع و نابود نشود». (2) اين گونه، باورمندى به موعود شيعى، به نحو يگانه اى تنها باورمندىِ مبتنى بر آموزه اى صددرصد دينى (= حجت الهى) در ميان تمام موعودهاى مطرح در گيتى است، زيرا در پس زمينه ى آن هيچ نشانى از گمانه هاى اسطوره اى ـ قومى به دست نمى آيد. اين امر صفت مميزه ى مهمّى است كه بايد به آن عميقاً توجّه كرد، زيرا تفاوت بى چون و چراى موعود شيعى با ديگران، از همين جا خودنمايى مى كند.امّا ويژگى هاى مهدى، به همين نكته ختم نمى شود و در سويى ديگر بايد به نقش و مفهوم «انتظار فرج» توجّه كرد كه در ادبيات شيعى مقامى شامخ دارد. حضرت رضا با واسطه ى پدرانش روايت كرد كه رسول خدا فرمود: «بهترين اعمال امّت من انتظار فرج است» (3).
