بررسی نظریه های نجات و مبانی مهدویت جلد 1

امام در غيبت باقى است تا مؤمنين از اصلاب كفار خارج شده و ديگر مؤمنى در صلب هيچ كافرى نباشد.

آيه ى شريفه ى ولا يلدوا الاّ فاجراً كفّارا (1); و نزايند جز گنهكار ناسپاس، در خصوص زمان حضرت نوح (عليه السلام)هم مى باشد. آن حضرت مى ديد كه ديگر نطفه ى مؤمنين در صلب آن كافران نيست آن وقت نفرين كرد و حضرت پروردگار جل جلاله هم مستجاب نمود و آن طوفان عجيب واقع شد و تمام كافران را نابود كرد.

حديث ابى بصير عن ابى عبدالله (عليه السلام) در تفسير آيه ى و كذلك نُرى ابراهيم ملكوت السموات و الأرض (2); و بدين گونه بنمايانيم به ابراهيم ملكوت آسمان ها و زمين را، مطلب فوق را تأييد مى كند.(3) زمانى كه حضرت ابراهيم (عليه السلام)اعماق آسمان ها و زمين را ديد متوجه شد و ديد يك نفر زنا مى كند. نفرين كرد و آن شخص مرد و تا سه نفر زانى را نفرين كرد و هر سه مردند. «فاوحى الله عزّوجلّ اليه يا ابراهيم دعوتك مجابة فلا تدعوا على عبادى فانى لوشئت لم اخلقهم انى خلقت خلقى على ثلثة اصناف عبدا يعبدنى لا يشرك بى شيئاً فاثيبه و عبدا يعبد غيرى فلن يفوتنى و عبداً يعبد غيرى فاخرج من صلبه من يعبدنى ; خداى عزّوجل به سوى ابراهيم وحى فرستاد: اى ابراهيم دعاى تو مستجاب است، پس نفرين نكن به بندگان من، همانا من بندگانم را سه طايفه آفريدم:

1- بنده اى كه فقط مرا مى پرستد و هيچ شريك براى من نمى گيرد، او را ثواب و پاداش خوب مى دهم.

2- بنده اى كه غير مرا مى پرستد آن هم از من فوت نمى شود.

3- بنده اى كه غير مرا مى پرستد اما من از صلب او يك خداپرست بيرون مى آورم».

1- نوح: 71 / 27.

2- الانعام: 6 / 75.

3- المجلسى، [العلامة] محمدباقر، بحار، ج 12، ص 61، ح 6.