صوت زيبا از عنايت بي بي - کرامات معصومیه (س) نسخه متنی

صوت زيبا از عنايت بي بي

خطيب توانا، فقيد سعيد حاج شيخ غلامرضا فقيه يزدي، مشهور به " طبسي " متولّد 1295 ه. و متوفّاي 1378 ه. در ايام اقا متش در قم به سختي زندگي مي کرد و به جهت نداشتن صوت زيبا نمي توانست درامر منبر و تبليغ موفّق باشد، ولي گاهي از روي ناچاري به دهات مي رفت و در مناطق محروم تبليغ مي کرد و احياناً کمک هزينه اي به دست مي آورد.

سالي در نزديکي ماه محرّم به قصد تبليغ با اراک مي رود، به جهت نداشتن صوت و صدا کسي از او دعوت نمي کند. يکي از روحانيون اراک مبلغي به او مي دهد و او را به اصفهان مي فرستد و ايشان از اصفهان به پاي پياده به سوي يزد عزيمت مي کند.

پس از طّي مسافتي در حدود " نوگنبد " راه را گم مي کند، مدّتي دربيراهه طّي طريق مي کند، تشنگي بر او غلبه مي کند و از راه رفتن باز مي ماند.

در آن حال يأس و نوميدي متوجّه حضرت معصومه عليها السّلام مي شود وعرض مي کند: اي دختر موسي بن جعفر، اين شيوهء مهمانداري نيست، من سالها در زيرسايه شما و ودر جوار رحمت شما بودم، از شيوه مهمان نوازي به دور است که در وسط بيابان تشنه و گرسنه بميرم و طعمه حيوانات شوم.

يک مرتبه صدايي به گوشش مي رسد که برخيز و آب بخور.

از جاي بر مي خيزد و نهر آبي را در نزديکي خود مشاهده مي کند. به سوي آن نهر حرکت مي کند، از آن آب مي خورد و در داخل آن فرو مي رود، نشاطي پيدا مي کند و به راه مي افتد.

پس از خوردن آن آب احساس مي کند که صوت و صدايي يافته و تارهاي صوتي اش دگرگون شده است. در آن بيابان که به سوي يزد راه مي پيموده شروع مي کند با صداي بلند آواز خواندن ومطمئن مي شود که عنايتي شده است.

چون به يزد مي رسد و در مجالس وعظ وخطابه حاضر مي شود، خطبه هاي پرشوري مي خواند و همگان را تحت تأثير سخنان نافذ و با ملاحتش قرار مي دهد.

از آن تاريخ ( محرّم 1345 ه. ) به عنوان يکي از خطباي نامي ايران شناخته مي شود، به هر شهري قدم مي گذارد، براي شنيدن سخنرانيهايش ازدحام مي شود و از برکت کريمه اهلبيت در فنّ خطابه و سخنوري از نادره هاي زمان و يگانه هاي دوران مي شود.(128)