پيامدهاى ناهنجار غدّارى - اخلاق سیاسی نسخه متنی

پيامدهاى ناهنجار غدّارى

خـصلت ناپسند پيمان شكنى ، علاوه بر زشتى ذاتى ، ناهنجاريهاى متعددى نيز در پى دارد كه بـر قـبـح آن
مـى افـزايـد ويـكـى از چـهـار گـناهى است كه خداوند در كيفر آن شتاب مى كند؛ از وضعيّتهاى رسول خدا
صلّى الله عليه و آله به اميرمؤ منان عليه السلام اين بود:

( يـا عـَلىٌ اَرْبـَعـَةٌ اَسـْرَعُ شـَىْءٍ عـُقـُوبـَةً ... وَ رَجـُلٌ عـاهـَدْتـَهُ عـَلى
اَمـْرٍ فـَوَفـَيـْتَ لَهُ وَ غـَدَرَ بِكَ...) (348)

اى عـلى ! كـيـفر چهار چيز، با شتاب است ، يكى از آنها اين است كه با مردى پيمان ببندى و تو بر پيمانت
استوار باشى ولى او به تو كلك بزند.

برخى از پيامدهاى آن بدين قرار است :

1 ـ فزونى جرم و گناه

شخص غدّار، براى دستيابى به اهداف شوم و شيطانى خود و رهايى از رسوايى ، بناچار دست بـه كـارهـاى
خـلاف ديـگـر مـى زنـد، مـانـنـد دروغ ، چـاپـلوسـى ، تـهـمـت و افـتـرا بـه طـرف مقابل و ... از اين
رو امام على (ع ) مى فرمايد:

( اَلْغَدْرُ يُضاعِفُالسَّيِّئاتِ) (349)

پيمان شكنى ، گناهان را دو چندان مى كند.

2 ـ رسوايى

شـخـص غـدّار، بـا دست زدن به حيله گرى ، در واقع ، چاه رسوايى خويش را كنده و خواه ناخواه روزى ـ كه
چندان هم دور نيست ـ در آن سقوط خواهد كرد. امير مؤ منان صلوات الله عليه فرمود:

( مَنْ غَدَرَ، شانَهُ غَدْرُهُ) (350)

كسى كه حيله ورزد، حيله گرى ، رسوايش مى سازد.

در طـول تـاريـخ ، كـم نـبـوده انـد غـدّاران حـيـله گـرى كـه طـبـل رسـوايـى شـان در جـهـان بـه
صـدا در آمـده و بـر سـخن حكيمانه آن امام همام ، جامه راستى پوشانده اند:

نـمـرود در بـرابـر سـخـنان و عقايد راستين حضرت ابراهيم (ع ) دست به حيله گرى زد و رسوا شد.

فرعون در مقابل دعوت حق حضرت موسى (ع ) مكر و حيله انديشيد و فرجامش به رسوايى كشيد.

مـعـاويه ـ پسر هند جگرخوار ـ روياروى محور حق و عدالت ـ اميرمؤ منان صلوات الله عليه ـ جبهه گـرفـت
و هـر چـه مكر و خدعه در چنته داشت ، به كار بست تا بر مسند قدرت نشست و پس از آن نـيـز خـون بـى
گـنـاهـانـى چـون ( حـجـر بـن عـدى ) را بـا غدّارى بر زمين ريخت و رسوا گشت .(351)

دودمـان مـنـحـوس پهلوى ، با لطايف الحيل و انواع خدعه و نيرنگ و جنايت و كشتار با مردم مسلمان
ايـران و رهـبـر فـرزانـه آن ـ امـام خـمـيـنى (ره ) ـ برخورد كرد و سوگند و پيمان خود نسبت به قانون و
قرآن را زير پا نهاد و رسواى جهان شد و... .

3 ـ بيگانگى از قرآن

قرآن كتاب حق و قانون و پايبندى به پيمانهاست و در آيات خود، مردم را به وفادارى ، صداقت ، عدالت ،
تقوا و صراحت مى خواند و در يك حكم كلّى مى فرمايد:

( يا اَيُّهَاالَّذينَ امَنُوا اَوْفُوا بِالْعُقُودِ ...) (352)

اى كسانى كه ايمان آورده ايد، به پيمانها وفا كنيد.

عـلّامـّه طـبـاطـبـايـى ، ضـمـن بـحـث و تـفـسـيـر مـهـمـى پـيـرامـون عـهـد و پـيـمـان ، در ذيل
آيه فوق مى نويسد:

قـرآن بـا جـدّيت تمام بر وفاى به عهد و پيمان ـ در همه معانى و مصاديق فردى و اجتماعى آن ـ تـاءكـيـد
دارد و پـيـمـان شـكـنـان حـيـله گـر را نـكـوهـش كـرده ، چـرا كـه انـسـان در طول زندگى خويش ،
هرگز از عهد و پيمان بى نياز نخواهد شد.(353)

بـا چـنـين تاءكيدى ، هر كس به هر اندازه فريبكار باشد، از قرآن فاصله گرفته است ، چنان كه مولاى
متقيان ، على عليه السلام مى فرمايد:

( جانِبُواالْغَدْرَ فَاِنَّهُ مُجانِبُالْقُرْآنِ) (354)

از نيرنگ ، فاصله بگيريد كه با قرآن بيگانه است .