حسن خلق - اخلاق و تربیت های اسلامی نسخه متنی

حسن خلق

واژه (حـسن خلق ) گاه ، كاربردى عام و فراگير دارد و همه كردار، گفتار و صفات نيكو را دربرمى گيرد (1)
ولى بيشتر به معناى خاص و محدود يعنى نرمخويى ، زيباگويى وخوش برخوردى به كار مى رود. شخصى از امام
صادق (ع ) درباره حسن خلق توضيح خواست ،آن حضرت در پاسخ فرمود:

(تُلَيِّنُ جَناحَكَ وَ تُطَيِّبُ كَلا مَكَ وَ تَلْقى اَخاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ) (2)
رفتارت را ملاطفت آميز و سخنت را پاكيزه كرده با خوشرويى برادرت را ملاقات كنى .

ارزش خوشخويى

ايـن صـفـت زيـبـا در كـلام آسـمـانـى رسـول اكـرم (ص ) بـه عـنـوان سـنـگـيـن تـريـنعمل در ترازوى
قيامت آمده است :

(ما يُوضَعُ فى ميزانِ امْرِءٍ يَوْمَ الْقِي امَةِ اَفْضَلُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ) (3)
روز قيامت ، در ترازوى (اعمال ) شخص ، چيزى برتر از خوشخويى قرار نمى گيرد.

حضرت امير(ع ) نيز آن را بهترين همنشين دانسته و فرموده است :

(حُسْنُ الْخُلْقِ خَيْرُ قَري نٍ) (4)
و در سخن ديگرى آن را سر رشته هر كار نيكى دانسته و فرموده است :

(حُسْنُ الْخُلْقِ رَاءْسُ كُلِّ بِرٍّ) (5)
امام صادق (ع ) نيز اظهار فرموده كه زندگى بدون خوش خلقى ، شيرين و گوارا نخواهد بود:

(لا عَيْشَ اَهْنَاءُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ) (6)
ايـن گـونـه ارجـگـذارى و سـتـايـش از (حـسـن خـلق )، ايـن خـوى پـسنديده را در رديف مهم ترين فضايل
انسانى قرار مى دهد. و هر انسانى را موظّف مى كند تا خود را بدان آراسته سازد و بهسهم خود فضاى زيست
اجتماعى را گوارا و معطر گرداند و بدينسان همه مردم در محيطى گرم وصميمى به زندگى خويش ادامه دهند.