لطفا منتظر باشید ...
جايگاه كلام زيبا در منابع اسلامى
از ديدگاه اسلام ، كلام زيبا از جايگاه بلندى برخوردار است ؛ شايد يك علّتش اين باشد كه همخـود مـىتـوانـد به لحاظ خصوصيّات لفظى و ادبى و تركيب كلمات و جايگاه مناسب در جمله ،زيـبـا بـاشـد و هـم
سـايـر زيـبايى هاى عالم به وسيله كلام بيان مى شود. پس سخنى كه مىخـواهـد بـيـان كـنـنده زيبايى
ها باشد اگر خودش نيز زيبا ادا شود، اهميّت و ارزش بيشترى مىيـابـد. قـرآن كـريـم بـراى كـلام
زيـبـا و سـخـن نـيـكـو ارزش زيـادىقـائل شـده و بـا بـيـانى سرشار از عطوفت و صميميّت از بندگان
خدا خواسته است ، تا سخنخود را به بهترين صورت بر زبان آورند.(قُلْ لِعِب ادى يَقُولُوا الَّتى هِىَ اَحْسَنُ) (290)
به بندگانم بگو بهترين سخن را بگويند.يـعنى سخن خوش و پسنديده اى كه موجب خشنودى شنونده گردد، آن گونه كه انسان دوست داردديگران با او سخن
بگويند.بـديـهـى اسـت كـه قـرآن خـود نـيز در اين جهت ، گوى سبقت را از همگان ربوده و دانشمندان سخن شـنـاس
را در شـرق و غرب عالَم به تحسين و اعجاب واداشته است . از گذشته هاى دور، نمونههـايـى از سـخـن
زيـبـا و كلام شيوا در ميان بشر وجود داشته و با گذشت زمان بر كمّ و كيف آنهاافزوده شده است ، امّا
هيچ يك را ياراى عرض اندام در برابر قرآن نبوده و نيست .از قـرآن كـه بـگذريم ، سخنان پيشوايان معصوم : نيز ويژگى هاى بالا را در افقى محدودتردارا اسـت ،
يـعـنـى هـم خـود آن بزرگواران زيبا سخن گفته اند و هم ديگران را به زيباگويىفراخوانده اند.نـهـج البلاغه ، على (ع ) مصداق بارز و نمونه روشنى از كلام زيباست . او كه در عالى ترينمـرتـبـه سـخـن
قـرار دارد، مـراتـب سـلطـه و حاكميّت خود را بر كلام در قالب عبارتى كوتاه وتشبيهى جالب بيان كرده
است :(وَ اِنّ ا لاَُمَر اءُ الْكَلا مِ وَ في ن ا تَنَشَّبَتْ عُرُوقُهُ وَ عَلَيْن ا تَهَدَّلَتْ
غُصُونُهُ) (291)
ما (اهل بيت رسول خدا(ص ) فرمانروايان سخن هستيم ، درخت سخن در وجود ما ريشه دوانده و شاخو برگش بر ما
آويخته است .سـليـمـان بـن مـهـران مـى گـويد: روزى حضرت صادق (ع ) به تعدادى از پيروان خود كه نزدايشان حاضر
بودند، چنين فرمود:(مـَع اشـِرَ الشـّي عـَةِ، كـُونـُوا لَن ا زَيـْنـاً وَ لا تَكُونُوا عَلَيْن ا شَيْناً، قُولُوا
لِلنّ اسِ حُسْناً،وَاحْفَظُوا اَلْسِنَتَكُمْ عَنِ الْفُضُولِ وَ قَبي حِ الْقَوْلِ) (292)
اى گروه شيعه ! (بكوشيد تا) زينت ما باشيد، و (مايه ) عيب و عار ما نباشيد، با مردم نيكو سخنبگوييد،
زبان هايتان را نگه داريد و آن را از پرگويى و سخن زشت بازداريد.
