ورود سياه پوستان به نهضت ملت اسلام - اسلام و مسلمانان در آمریکا نسخه متنی

ورود سياه پوستان به نهضت ملت اسلام

ديدگاه اليجاه محمد بر سياستِ رسمىِ نهضت ملت اسلام، جذب (سياه پوستان در گِل فرو رفته) به نهضت و دور كردن آنان از حمايت و رهبرىِ طبقه متوسط سياه پوست يا قطع جانبداري آنان از رهبراني چون (پدر ديواين)، (جونزِ مدعىِ پيامبرى) و غيره مي باشد. توجه اليجاه محمد معطوف به ضعيف ترين سياه پوستانِ مناطقِ شهري شمال آمريكاست. وي اخيراً به سازمان دهي نهضت در جنوب آمريكا پرداخت و يك روحاني را به آتلانتا در ايالت جورجيا اعزام داشت. در اين شهر به سال 1956 يك مسجد تأسيس شد. چند ميسيون مذهبي كوچك، در چند شهر واقع در قلب جنوب، زير نظر روحاني مسؤول مسجد آتلانتا قرار دارند. سياه پوستانِ زيادي از مسجد اسلام ديدن مي كنند؛ زيرا از سوي دوستان مسلمان يا ميسيونر جامعه سياه پوست دعوت مي شوند. ديدار برخي از آنان از مسجد به سبب مطالبي است كه از روزنامه، راديو و تلويزيون درباره اسلام فراگرفته اند؛ ولي گروه كمي از آنان به عضويت نهضت در مي آيند و در آن باقي مي مانند. يك افسر مسجد شيكاگو مي گفت: با اين كه حدود 10% از مهمانان شركت كننده در جلسات براي عضويت ابراز تمايل مي كنند، اما تنها 2% آنان شرايط كامل عضويت را دارند. افسر ديگري برآورد مي كرد كه به طور متوسط، هفته اي پنجاه نفر مايل به شركت در سه جلسه هفتگي هستند. وي افزود كه از اين تعداد، حداكثر پنج نفر براي عضويت ثبت نام مي كنند.

با توجه به دلايلي كه پيش تر بيان شد، ما هيچ گونه آمار معتبري از گروندگان به اسلام در دست نداريم؛ ولي مي توانيم استنباط كنيم كه ميزان آن بسيار بالاست. اغلب مسلمانان شيكاگو در جنوب متولد شده اند. بيش تر مهاجرانِ جنوب، احتمالاً مدارس ابتدايي را تمام نكرده اند و تنها شمار كمي از آنان دبيرستان را به پايان رسانده اند. برخي از آنان نيز بي سوادند و غالب آنان فاقد مهارت لازم براي مشاغل صنعتي در شهرهاي شمال هستند. بسياري به شمال آمده اند تا راه خروجي براي فعاليت هاي خود در جنوب بيابند؛ اما تجربه هاي بعدي به اغلب مهاجران جنوب آموخت كه شهرهاي شمالي با هدف رسيدن به ارض موعود بسيار فاصله دارد؛ زيرا سياه پوستان فاقد تحصيل و مهارت هستند و امكانات شغلي و فرهنگي شان محدود است. سياهان دريافتند كه تبعيضات شغلي و مسكن در شمال، درست مانند جنوب، به دليل عادت، مهر تأييد خورده است. اين مهاجران نه تنها برا ي جامعه سفيد پوستان بيگانه به شمار مي روند، بلكه در چشم سياه پوستان شهر نشين نيز اجنبي هستند. ساكنان سياه پوست شمال آنان را از خود دور مي كنند؛ چون نگران هستند كه متأثر از مهاجران جاهل شوند. آنان بيم دارند كه شيوه هاي خشن تازه واردان، مانع پيشرفت نژادي گردد و آنچه را كه تاكنون در رهگذر روابط نژادي به دست آورده اند، محدود سازند و به پذيرش آنان از سوي سفيد پوستان گزندي برساند. آنان از ورود اين تازه واردان احساس شرمساري مي كنند، و يك گزارشگر سياه پوست به گونه قاطعي آنان را به عنوان ناخواسته هايي از ايالات جنوبي توصيف كرده است.