اسلام و مسلمانان در آمریکا نسخه متنی

وي در گوشه اي ديگر از سخنانش ضمن بر شمردن ديكتاتوري هاي زمامداران كشورهاي اسلامي بويژه در باره حركت هاي اسلامي اظهار داشت:

ما فكر مي كنيم زندگي كردن در آمريكا با اصل دين، مذهب، سوابق تاريخي و ميراث فرهنگي ما مغايرت دارد، در صورتي كه اين تفكر به هيچ وجه صحيح نيست. درباره خودم مي توانم اين را بگويم كه، براي نخستين بار در تاريخ زندگي ام در آمريكا توانسته ام معناي واقعي شهادتين را بدون هيچ وحشت و تهديدي از سوي رهبران سياسي به مرحله تمرين و عمل بگذارم.

وي در ادامه اظهار داشت:

بايد گذشته را كنار گذاشت. ما الان در اين جا هستيم و شرايط هم مناسب است. بايد سعي كنيم خود را جزئي از اين جامعه بدانيم و به خاطر مسائل گذشته، خود را از جامعه جدا نكنيم. بايد مسائل گذشته را به صورت مثبت در اختيار كشورمان - منظورم اين كشور (آمريكا) - و جامعه مان؛ يعني جامعه جهاني قراردهيم.

نامبرده در بخش ديگري از سخنانش اظهار داشت:

نياز ما در اين سوي جهان اجتهاد است نه فتوا، شرعيه است نه فقه قديم؛ چرا كه شرعيه، محيط بر همه نيازها و همه انسان هاست.

آقاي طِه جابر در بخش پاياني سخنان خود از شوراي مسلمانان آمريكا و سازمان هاي مشابه خواست كه مسائل سياسي را به عهده متخصصان علوم مذكور قراردهند، بي شك وجود فقيه در جمع متخصصان لازم است. در بخش پرسش و پاسخ، يك جوان پاكستاني از ايشان پرسيد:

چگونه مي توان هم هويّت اسلامي را پرورش داد و به درجات عالي رسيد و هم در عين حال خود را عضوي و جزئي از اين كشور (آمريكا) دانست.
نامبرده به طور گذرا اظهار داشت:

يك فرد مسلمان بايد در هر حال به مختصات محيط خود آشنا شده و يك تعادل به وجود آورد.

دومين سخنران اين سمپوزيوم پروفسور (احمد پاكستاني الاصل)، داراي فوق ليسانس در رشته مديريت در امور توسعه از دانشگاه آمريكايي بيروت و دكترا در رشته فلسفه و علوم سياسي از دانشگاه شيكاگو بود. نامبرده مشاور سردبير جورنال آمريكايي علوم انساني - اسلامي و بررسي مسائل شرق - غرب مي باشد. (AMERICAN GOURNAL OF ISLAMIC SOCIAL SCIENCE AND EAST - WEST ) وي مؤلف كتاب ها و مقالات بسياري در باره اسلام، سياست و توسعه هاي آسياي جنوبي (REVIEW) و خاورميانه بوده و در حال حاضر نامبرده به عنوان پروفسور علوم سياسي دانشگاه همپتن (HAMPTON ) و عضو پروژه روابط بين الملل آكادمي هنر و علوم آمريكاست.

وي به عنوان دومين سخنران در باره نياز مشاركت مسلمانان مقيم آمريكا در فرآيند هاي سياسي اظهار داشت:

بيش تر ما از بدو ورود به آمريكا، اميد بازگشت به وطن را داريم، اما خيلي به ندرت اتفاق افتاده است كه اين اميد، جامه عمل به خود بپوشد. ولذا فكر مي كنم بايد واقعيت را پذيرفت و در بهبود اوضاع وطني كه اختيار كرديم بيش از پيش حساسيت به خرج دهيم.

وي در حمايت از شوراي مسلمانان آمريكا اظهار داشت:

اين شورا و سازمان هاي مشابه بايد از سوي مسلمانان مورد حمايت معنوي و مادي قرار گيرند تا شايد از اين طريق بتوانيم به طور متشكل، يكپارچه و همصدا در خصوص مشكلاتمان اظهار نظر كنيم.

وي در ادامه گفت:

براي بسياري اين پرسش مطرح است كه آيا قانون اساسي آمريكا با اسلام مغايرت دارد يا خير و يا اين كه قانون اساسي آمريكا، اسلامي است يا خير، بايد بگويم به غير از قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، قانون اساسي آمريكا همان قدر اسلامي است كه قانون اساسي ساير كشورهاي اسلامى، از جمله عراق، يمن، اردن، مصر، سوريه و... اسلامي هستند، با اين تفاوت كه در آمريكا براي رياست جمهوري دست كم دو كانديدا وجود دارد، در صورتي كه در كشورهاي اسلامي فقط و فقط يك كانديدا وجود دارد كه هميشه هم به طور اتفاقي با 9/99% آرا به رياست جمهوري دايمي نايل مي آيند.

وي در پاسخ به اين پرسش كه آيا جامعه آمريكا آمادگي اعلام حزب اسلامي براي فعاليت هاي سياسي را دارد يا خير اظهار داشت:

من مخالف با حزب جداگانه اي هستم. مرحوم دكتر (كليم صديقى) - رحمة اللّه عليه - به چنين عملي در انگليس دست زد و پارلمان مسلمانان انگليس را پايه گذاري نمود كه بايد بگويم: كار بسيار خطرناكي براي مسلمانان بود.