قوم ثمود - بررسی نظریه های نجات و مبانی مهدویت جلد 2

بى تفاوت كرد تا اين كه نوبت به «حضرت هود» (عليه السلام) رسيد. در زمان اين پيامبر خدا ، فاصله ى طبقاتى ميان فقير و غنى، ضعيف كشى، حق ستيزى و نابرابرى و بالاخره بت پرستى به اوج خود رسيد. خداى متعال قوم عاد را از اقوامى مى داند كه فساد زيادى در زمين بر پا كردند.(1) در اين ميان جانشينان «حضرت نوح» (عليه السلام) و شخص «حضرت هود» (عليه السلام) ، نسبت به «اصلاح» اين روند ناسالم اقدام كردند ولى از آن جا كه اقدامات اصلاح طلبانه ى تبليغى (يعنى انذار و تبشير) ثمر نبخشيد، بار ديگر عذاب الهى نازل شد و با نابود كردن مفسدان، اهل ايمان را نجات و زمينه را براى بندگى و عبوديت آنان آماده ساخت.

قوم ثمود

پيروان نجات يافته ى حضرت هود(عليه السلام) پس از عذاب الهى، به زندگى خود بازگشتند و براى سامان زندگى تلاش كردند. حاصل اين تلاش، به وجود آمدن تمدنى بزرگ بود. اما متأسفانه اين توسعه و تمدن، همراه با توسعه ى معنوى نبود و به موازات پيشرفت مادى، معنويت توسعه نيافت. به همين جهت فروغ عبوديت و معنويت رو به افول گذاشت و ظلم، فساد، اشرافيت و دنيا پرستى رواج يافت. از ديدگاه قرآن كريم، اين قوم نيز در رديف فساد انگيزترين اقوام تاريخ محسوب مى شوند.(2) در اين ميان «حضرت صالح»(عليه السلام) از جانب خدا مأموريت يافت تا اين فساد را «اصلاح» كند و مردم را به طاعت و بندگى خدا (كه ضامن سعادت دنيوى و اخروى بشر است) برگرداند.

حضرت صالح (عليه السلام) به مردم خويش گفت:

( فاتقوا الله و أطيعونِ و لاتُطيعوا أمرَ المسرفين الذين يُفسدون في الارض ولا يُصلحون  )(3) ;

از خدا بترسيد و از من پيروى كنيد نه از اسراف گرانى كه در زمين «فساد» مى كنند و هرگز اهل اصلاح نيستند .

1 و
2- ر . ك: الفجر: 89 / 6- 12 .

3- الشعراء: 26 / 150 - 152.