بررسی نظریه های نجات و مبانی مهدویت جلد 2
لطفا منتظر باشید ...
بودا سومين حقيقت را تألم و رهايى از رنج مى نامد و معتقد است براى از بين بردن رنج بايد ميل و هوس را كه بنياد همه ى هواهاى بشر است بركند تا همه ى محنت هاى انسان پايان يابد. انسان بايد براى رسيدن به مرتبه اى كه در آن تمنا تألمى نباشد طريقت خاصى را دنبال كند تا به چهارمين و آخرين حقيقت برسد. اين حقيقت به نام راه ميانه معروف است. زيرا از دو نهايت به اعتدال مى رسد. نهايت جست و جوى وصال در تعلقات خاطر به خواست هاى نفسانى و نهايت زجر و رياضت و صور گوناگون مرتاضى.بودا: «اگر آرام مى ايستادم غرق مى شدم. اگر دست و پا مى زدم سيل مرا مى برد. پس به نه آرام ايستادن و نه دست و پا زدن بستر سيل را قطع كردم». (1) «طالبان چون به معرفت رسند آغاز را در اينجا بينند; مسلط بر حواس به رضا دست يافته و نفس را به اصول مهار كرده». (2) «اى راهجويان! آن كس كه خانه رها كرده باشد از زياده روى در اين دو جهت حذر كند. اين دو جهت كدامند؟ دل بستن به لذايذ جهان كه خوار، دون، بى ارزش و بى سود و راه عاميان است و دل به رياضت دادن كه دردناك و بى فايده است». (3) «دورمرو و از افراط بپرهيز كه ساز (ساز دهنى) از نفس تند خاموش مى شود». (4) «اعتدال انسان را به آرامش و روشنايى دانش مى رساند». (5)
