ولايت، شرط پذيرش عمل و نيل به كمال - جام معرفت نسخه متنی

ولايت، شرط پذيرش عمل و نيل به كمال

گرچه نگاه به كعبهْ محمود و نظر به آن ممدوح و ناظر به آن مُثاب و مأجور است: «النظر إلي الكعبة عبادة»[1]، ليكن همان طور كه كلمه توحيد به شرط ولايت، حِصن اَمْن و دِژ نجات است[2] نگاه هماهنگ با ولايت و عارفانه به كعبه نيز مايه غفران گناه و پايه نيل به جاه، و رهايي از اندوه دنيا و آخرت است؛ چنانكه امام صادق (عليه السلام) فرمود: «من نظر إلي الكعبة بمعرفة فعرف من حقّنا وحرمتنا مثل الّذي عرف من حقّها وحرمتها غفر الله ذنوبه وكفاه همّ الدّنيا والآخرة»[3].

از اين رهگذر معناي حديثي كه درباره محبوبيت سرزمين مكه و همه آنچه در فضاي آن است، اعمّ از خاك، سنگ، درخت، كوه و آب[4] روشن خواهد شد؛ يعني منطقه حرم كه ادراك حق و حرمت آن آميخته به عرفان حق ولايت و امتثال آثار وَلاست، محبوبترين چيزها خواهد بود و چيزي همتاي محبوبيت آن نيست؛ زيرا قرآنْ همتاي ثَقَل اصغر خود (ولايت) محبوب و معروفِ محبانِ عارفِ ثَقَلين است و سرزمين وحي مايه شكوفايي اين احترام آميخته با امتثال و اين معرفت هماهنگ با عمل بوده و از اين جهت محبوبترين سرزمينها خواهد بود. شاهد اصل بحث، عدم قبول عبادت منكران ولايت است. به عبارت ديگر، كعبه و حرمتش، زمزم و شرافتش، صفا و مروه و صفايش، قربانگاه و تقواي قرباني اش، رمي جمرات و طرد شيطانش، عرفات و نيايش خالصانه اش، و سرزمين حرم با همه بركاتش، در پرتو ولايت و امامتِ رسول خدا و اهل بيت (عليهم السلام) است. پس اگر كعبه به همه شرافتها مزيّن است، روح عمل و مناسكش ولايت و امامت و شناخت امام و خضوع در برابر اوست. از اين رو آنگاه كه فضايل اميرالمؤمنين امام علي (عليه السلام) مطرح شد و عدّه اي خود را برتر مي پنداشتند، خداوند در بيان برتري آن حضرت به عنوان برجسته ترين مصداق اهل ايمان و جهاد فرمود: سيراب كردن حاجيان و عهده داري تعمير كعبه، هرگز همتاي ايمان مؤمنان به مبدأ و معاد، و هجرت و جهاد آنان در راه خدا نيست: (أجعلتم سقاية الحاج وعمارة المسجد الحرام كمن امن بالله واليوم الاخر وجاهد في سبيل الله)[5].

مأخذ: صهباي حج، ص 240.

[1] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 364.

[2] ـ بحار، ج 3، ص 7.

[3] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 364.

[4] ـ همان، ص 349.

[5] ـ بحار، ج 22، ص 288 «سوره توبه، آيه 19».