رساله نكاحيه نسخه متنی
لطفا منتظر باشید ...
قرار دهيم و بگذاريم طاعون برگردد... امّا فراتر از همه اينها، ما بايد درمانهاي معيّني را براي علاج بيماريهاي كشنده رو كنيم ؛ و جلوي فعّاليّت اين افراد خيّر، كه سخت در اشتباه هستند و گمان ميكنند كه با ايجاد طرحهائي براي ريشه كن كردن برخي از بيماريها به بشريّت خدمت ميكنند را بگيريم.»مالتوس ميدانست ـ همانطور كه امروز طرفداران او مي‌دانند ـ كه: تأمين رفاه براي تمامي ساكنين كره زمين به سادگي ميسّر است ؛ فناوريهائي براي از بين بردن آلودگي، سير كردن گرسنگان، معالجه بيماران و تأمين آينده مثبتي براي تمامي بشريّت چه در حال حاضر و چه در آينده موجود است ؛ امّا آنها بمنظور تحقّق بخشيدن به هدف خود در موردكاهش‌جمعيّت نسبت به ممانعت‌از گسترش اين فناوري‌ها متعهّدند.» [113]ژان ـ ايو ـ كارفانتان و شارل كندامين ميگويند:«... مالتوس در نخستين چاپ كتاب خود كه بدون ذكر نام نويسنده انتشار يافت مينويسد: «انساني كه قدم در جهاني ميگذارد كه قبلاً به تملّك ديگران درآمده است، اگر برايش ممكن نباشد كه از والدين خود معاشي را كه براستي ميتواند از آنها بخواهد دريافت كند، و اگر جامعه هيچگونه نيازي به كار او نداشته باشد، هيچگونه حقّي براي درخواست لقمه ناني ندارد ؛ و در حقيقت، آدمي زيادي است. در ضيافت بزرگ طبيعت، جائي خالي براي او وجود ندارد. طبيعت به او امر ميكند كه دور شود ؛ و اگر او به ترحّم يكي از ميهمانان پناه نياورد طبيعت خود بزودي فرمانش را به مرحله اجرا در مي‌آورد.اگر ميهمانان جمع‌تر بنشينند تا جائي براي او باز كنند، ميهمانان ناخوانده ديگري بي‌درنگ فرا ميرسند و خواستار احساني مشابه ميشوند. اين خبر كه خوردني براي همه افرادي كه از راه ميرسند وجود دارد، موجب ميشود كه سالن
پر از متقاضيان گردد.
