در ده پسرا مى مروق را زان مى كه چو آه عاشقان از تف زان مى كه كند ز شعله پر آتش هين خيز و ز ژس باده گلگون كن در زير لگد بكوب چون مردان گه ساقى باش و گه حريفى كن يك دم خوش باش تا چه خواهى كرد يك ره به دو باده دست كوته كن بنماى به زيركان ديوانه بر لاله مزن ز چشم سنبل را بيرون شو ازين دو رنگ و اين ساعت مشكن به طمع مرا تو اى ممسك گر طمع ميان تهى سه حرف آمد در تخته ى اول ار بنوشتى كم زان بارى كه در دوم تخته در موضع خوشدلان و مشتاقانشعر تر مطلق سنايى خوان شعر تر مطلق سنايى خوان
ياران موافق موفق را انگشت كند بر آب زورق را اين گنبد خانه ى معلق را اين اسب سوار خوار ابلق را اين طارم زرق پوش ازرق را ترتيب فروگذار و رونق را اين زهد مزور مزيق را اين عقل دراز قد احمق را از مصحف باطل آيت حق را بر پسته منه ز ناز فندق را همرنگ حرير كن ستبرق را چونان كه جرير مر فرزدق را چار است ميان تهى مطوق را بى شكل حروف علم مطلق را چون نسخ كنى خط محقق را موضوع فروگذار و مشتق راآتش در زن حدي مغلق را آتش در زن حدي مغلق را
لطفا منتظر باشید ...
