جان جز پيش خود چمانه منه باده را تا به باغ شايد برد گر چه همرنگ نار دانه بود در هر آن خانه اى كه مى نبود تا بود باغ آسمان گردان روى جز بر جناح چنگ ممال گر نخواهى كه در تو پيچد غم بد و نيك زمانه گردانستبخردان بر زمانه دل ننهند بخردان بر زمانه دل ننهند
طبع جز بر مى مغانه منه آنچنان در شرابخانه منه نام او آب نار دانه منه پاى اندر چنان ستانه منه چشم بر روى آسمانه منه دست جو بر بر چغانه منه رنج بر طبع شادمانه منه بر بد و نيك او بهانه منهپس تو دل نيز بر زمانه منه پس تو دل نيز بر زمانه منه
لطفا منتظر باشید ...
