دو سنت معمول ميان ائمه عليهم السلام - سیری در سیره ائمه اطهار نسخه متنی

مي شد و مدتي با آنها بود ، اصلا حقيقت را در وجود آنها مي ديد ، و مي ديد كه واقعا خدا را مي شناسند ، واقعا از خدا مي ترسند ، واقعا عاشق خدا هستند ، و واقعا هر چه كه مي كنند براي خدا و حقيقت است .

دو سنت معمول ميان ائمه عليهم السلام

شما دو سنت را در ميان همه ائمه مي بينيد كه به طور وضوح و روشن هويدا است . يكي عبادت و خوف از خدا و خدا باوري است . يك خداباوري عجيب در وجود اينها هست ، از خوف خدا مي گريند و مي لرزند ، گوئي خدا را مي بينند

، قيامت را مي بينند ، بهشت را مي بينند ، جهنم را مي بينند . درباره موسي بن جعفر مي خوانيم: حليف السجدش الطويلة و الدموع الغزيرش ( 1 ) يعني هم قسم سجده هاي طولاني و اشكهاي جوشان . تا يك درون منقلب آتشين نباشد كه انسان نمي گريد .

سنت دومي كه در تمام اولاد علي عليه السلام [ از ائمه معصومين ] ديده مي شود همدردي و همدلي با ضعفا ، محرومان ، بيچارگان و افتادگان است . اصلا " انسان " براي اينها يك ارزش ديگري دارد . امام حسن را مي بينيم

، امام حسين رامي بينيم ، زين العابدين ، امام باقر ، امام صادق ، امام كاظم و ائمه بعد از آنها ، در تاريخ هر كدام از اينها كه مطالعه مي كنيم ، مي بينيم اصلا رسيدگي به احوال ضعفا و فقراء ، برنامه اينهاست ، آن هم [ به اين

. 1 منتهي الامال ، ج 2 ص . 222