قرآن و ناپلئون - سلسله داستان های آیه به آیه قرآن مجید نسخه متنی

قرآن و ناپلئون

«ناپلئون» بزرگ نابغه سياسيون عالم، راجع به مسلمين فكر كرد.

پرسيد: «مركز مسلمين كجاست».

«مصر» را به او معرفى كردند. با يك مترجم عرب به طرف شهر مصر حركت كرد. پس از ورود با مترجمش، به «كتابخانه» آن شهر وارد شد.

به مترجمش گفت: يكى از اين «كتابها» را برايم بخوان.

مترجم دست برد بين اين همه «كتب» يكى را برداشت و گشود، ديد «قرآن» است. اول صفحه چشمش را اين آيه جذب نمود:

انّ هذا القرآن يهدى للّتى هى اقوم (8)

«قرآن مردم را به استوارترين راه هدايت مىكند» آيه را براى ناپلئون خواند و ترجمه كرد.

ناپلئون، از كتابخانه بيرون آمد. «شب را تا صبح بفكر اين آيه بود».

صبح بيدار شده و دو مرتبه بكتابخانه آمد. از مترجم خواست از همان كتاب ديروزى برايش بخواند.

«قرآن» را باز كرد، آياتى چند از «قرآن» تلاوت كرد و معنى نمود، و دوباره بخانه برگشت، «شب را باز غرق فكر بود».

روز سوم، بكتابخانه برگشت، بخواست ناپلئون، چند آيه از «قرآن» را مترجم برايش خواند و ترجمه كرد، از كتابخانه بيرون آمدند. ناپلئون پرسيد: «اين كتاب مربوط به كدام ملّت است؟»

مترجم گفت: «مربوط به مسلمانان است، و اينان معتقدند: كه اين قرآن است و از آسمان به پيامبر عظيم الشاءن آنها نازل گرديده».

ناپلئون دو جمله گفت: يكى بنفع مسلمين، ويكى بضرر مسلمانان.

آنكه بنفع مسلمانان از دهان اين مرد سياسى بيرون آمد، اين بود كه گفت: من از اين كتاب استفاده كردم، واين طور احساس نمودم كه: «اگر مسلمين از دستورات جامع اين كتاب استفاده كنند ذلّت نخواهند ديد.»

آن كلمه اى را كه به ضرر اسلام گفت، اين بود:

«تازمانيكه اين قرآن در بين مسلمين حكومت كند، ودر پرتو تعاليم عاليه اين برنامه جامع، زندگى كنند، مسلمين تسليم ما نخواهند شد، مگر ما بين آنها و قرآن جدايى بيفكنيم.»(9)

(حجة الاسلام صديق عربانى)