( به ايراني : آهور ) مي گفته اند و سر دسته آنها " ورون " و " ميتر " بود . اكثر دانشمندان برآنند كه " مزداه " ايرانيان كه به معني دانا و بزرگترين آهور مي باشد ، همان " ورون " قديم است كه نام اصليش در نزد اقوام ايراني فراموش شده است ( 1 ) . ثنويت به معني اعتقاد به دو مبدا خير و شر از دورترين زمانها در فكر مردم آريا بوده است و در حقيقت مهمترين چيزي كه از دير زمان فكر اين مردم را مشغول مي كرده است دو گونه بودن موجودات و خوب و بد بودن آنها است آقاي دكتر محمد معين مي گويد : آرياييان از ديرباز به دو مبدا خير و شر قائل بودند ، از يك سو خدايان و از سوي ديگر اهريمنان قرار داشتند ، امور نيك و خير مانند روشنايي و باران را به خدايان نسبت مي دادند و امور بد و شر همچون تاريكي و خشكي را به اهريمنان . آتش پسر آسمان در شكل ابتدايي خود كه برق باشد در مبارزه ارواح منور كه حامل روشني ، گرما و زندگاني هستند باروانهاي پليد تاريكي و خشكي ، عامل مؤثر شمرده مي شود . دو مزيل در عنوان " اديان ايران باستان " مي نويسد : " در مقابل خدا و ملكوت ( روشنايي و فراواني و ترقي ) دنياي شر و تاريكي كه در آن ديوان ( دئوها ) فرمانروايي مي كنند قرار دارد . اعتقاد به ثنويت از خصوصيات طرز تفكر ايراني است ، در اينجا جز تاريكي ، شرارت ، گنديدگي و انهدام چيزي به چشم نمي خورد . دنياي شر تحت فرمان روح پليدي است به نام " اهرمئنيو " يا اهريمن ( 2 ) .

---

1. ايران در زمان ساسانيان ، ص . 45 2. مزديسنا و ادب پارسي ، چاپ دوم ، ص . 43