لطفا منتظر باشید ...
ارتباط ولايت با حب و بغض
اساسِ 'هَل الدّينُ إلاّ الحُبّ وَ الْبُغض' [ بحارالأنوار: ج 67 ص 52، ج 68 ص 63، ج 69 ص 241. ] از مهمترين اركان اعتقادى ما است. ولايت اهل بيت عليهم السلام كه به معناى صاحب اختيار بودن آنان و اطاعت كامل مردم از ايشان است، لازمه اش محبت داشتن نسبت به آنان و بغض و كينه نسبت به دشمنان ايشان است. در اين باره سه جنبه در خطبه ى غدير بيان شده است:الف: اهميت حب و بغض اهل بيت عليهم السلام نزد خداوند، كه سه نكته در اين باره فرموده اند:
1. هر كس على عليه السلام را دوست بدارد خدا او را دوست مى دارد، و هر كس على عليه السلام را دشمن بدارد خدا او را دشمن مى دارد. در واقع مسئله ى حب و بغض ايشان به حب وبغض نسبت به خود خداوند برمى گردد.
2. دشمن اهل بيت عليهم السلام مورد ذم و لعن خداوند است، و دوست ايشان مورد مدح خداوند است، و خدا او را دوست دارد.
3. خداوند در يك وحى و خطاب خاص فرموده است: 'هركس با على دشمنى كند و ولايت او را نپذيرد لعنت و غضبم بر او باد'.
ب: حب اهل بيت عليهم السلام ضابطه و ترازوى سنجش اعمال است، كه در اين باره فرموده است: 'پس هر يك از شما، طبق آنچه در قلبش از حب و بغض نسبت به على مى يابد عمل كند'، يعنى هر كس قبل از عمل، بايد ببيند چه اندازه محبت يا بغض نسبت به اميرالمؤمنين عليه السلام دارد و طبق آن عمل كند. از اين مطلب سه موضوع استفاده مى شود:
1. آنان كه حب اهل بيت عليهم السلام را دارند قدرِ اين نعمت را بدانند، و به اقتضاى داشتن اين نعمت در اعمال حسنه كوشا باشند.
2. محبّان و شيعيان در راهِ محبت اهل بيت عليهم السلام بيشتر كار كنند و عيار محبت خويش را بالا ببرند، و در راه ايشان و احياى امرشان فداكارى نمايند.
3. دشمنانِ اهل بيت عليهم السلام بدانند كه تا ريشه و پايه را كه همان محبت ايشان است درست نكرده اند بيهوده خود را به اعمالى مشغول داشته اند كه نزد خداوند بدون محبت آنان ارزشى ندارد. پس بهتر است اگر در فكر خودسازى و حركت در راه خدا هستند، اصلاح خود را از اين مرحله شروع كنند. پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در حديثى مى فرمايد: 'اِنَّما يَكْتَفى أحَدكُم بِما يَجِدُ لِعَليٍّ في قَلْبِه': 'هر يك از شما فقط به آنچه نسبت به على در قلب خود مى يابد اكتفا مى كند'. [ بحارالانوار: ج 8 قديم ص 345. ]
ج: حب اهل بيت عليهم السلام درّ گرانمايه اى است كه به هر كس نمى دهند. اگر كسى آن را پذيرفت نشانه ى سعادت و تقواى اوست، و اگر كسى نپذيرفت نشانگرِ شقاوت اوست، و سزاوار نيست انسانهاى شقى به اين گوهر ناب دست يابند.
