لطفا منتظر باشید ...
قرينه 7
آيه 'اَلْيَوْمَ اَكْمَلْتُ لَكُمْ' نيز مانند آيه ى فوق درباره ى هيچيك از احكام الهى نازل نشده، و لزوماً بايد مهمترين احكام اسلام باشد كه كمال دين با آن باشد.
قرينه 8
مسئله ى بيعت كه در اثناء خطبه مطرح شده و به صورت لسانى انجام شده و بعد از خطبه هم با دست انجام شده، به عنوان قبول امارت و ولايت مى تواند باشد نه معناى ديگر.
قرينه 9
بيعت و تبريك حاضرين غدير و گفتگوهايى كه دوست و دشمن در غدير داشته اند معلوم مى كند كه از اين جمله معناى ولايت و امارت را فهميده اند و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله برداشتِ آنان را رد نكردند و يا اصلاحى نسبت به آن نداشتند.
قرينه 10
اشعارى كه حسان بن ثابت سروده بود و مورد تأييد پيامبر صلى اللَّه عليه و آله قرار گرفت، دليل قاطعى بر اين است كه او هم از مولى معناى 'اولى به نفس' را فهميده است. او چون اهل ادب و شاعر بزرگ عرب است از نظر لغوى بر هر لغتنامه ى ديگرى ترجيح دارد، زيرا لغتنامه ها فقط معناى كلمه را مى گويند ولى تبادر در مورد معين بر عهده ى حاضرين آن ماجراست. از الطاف خدا بوده كه شاعرى زبردست و لغت شناس در غدير حاضر بوده و در همانجا تبادر ذهنى خود را صراحتاً اعلام كرده و حتى آن را به صورت شعر درآورده كه اثرى ماندگار و سندى محكم باشد.
قرينه 11
داستان حارث فهرى نوعى مباهله در مورد مرددين در معناى 'مولى' بود. او صريحاً سؤال خود را بر اين متمركز كرد كه آيا منظور از 'مولى' اين است كه على بن ابى طالب صلى اللَّه عليه و آله صاحب اختيار ما خواهد بود؟ در اين مباهله خداوند فوراً حق را نشان داد و عذابى بر سر حارث فرستاد و او را هلاك كرد تا معناى 'مولى' به معناى 'اولى بنفس' ثابت شود.
قرينه 12
عمر در همان غدير جمله ى 'أَصْبَحْتَ مَوْلاىَ وَ مَوْلى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ' را به كار برد كه مى توان ادعا كرد اقرار دشمن بر مدعاى خصم از اين زيباتر نمى شود. به كار گرفتن كلمه 'اصبحت' اشاره به اتفاق تازه است كه پيش آمده و كلمه ى 'كل' اشاره به ولايت مطلقه است، و اين اقرار نشانه ى تبادرى است كه حتى دشمن آن را پذيرفته است.
قرينه 13
دستور 'سلام به عنوان اميرالمؤمنين' در پيشگاه على بن ابى طالب عليه السلام، كه هم معناى امارت را براى مولى مى رساند و هم اقرار عملى به آن است.
