حاميان مخلص - مقایسه دوره جاهلیت و اسلام نسخه متنی

دارد.

(( عـَبـَسَ وَ تـَوَلّىَ اَنْ جـاءَهُ الاَْعـْمـىَ وَ مـا يُدْريكَ لَعَلَّهُ يَزَّكّىَ اَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرىَ اَمّا مَنِ اسْتَغْنى فَاَنْتَ لَهُ تَصَدىَّ وَ ما عَلَيْكَ اَلاّ يَزَّكّى وَ اَمّا مَنْ جاءَكَ يَسْعىَ وَهُوَ يَخْشىَ فَاَنْتَ عَنْهُ تَلَهّى ))^(282) چهره درهم كشيده و روى بگردانيد كه چرا آن كور نزد وى آمد. تو چه دانى شايد او در پى پاك شدن باشد. يا به ياد خدا آيه و ذكر حق او را سود مند افتد، اما آنكه توانگرى را به رخ مردم مـى كـشـد، تـوبـه او روى خـوش ‍ نـشـان مـى دهـى . فـكـر مـى كـنـى اگـر هـم پـاك نـشـود مـسؤ ول نـيـسـتـى و امـا آنـكـه شـتـابـان نـزد تـو آمـد، درحـالى كـه از خـداى مـى تـرسـد تـو از او تغافل مى كنى .

آرى اسـلام ، هـمـانـنـد تمام اديان آسمانى پيشين ، جانب محرومان را گرفت و بر سينه ستمگران دست رد نهاد و با كمك همين قشر به ظاهر ناتوان بر دشمنان خود پيروز شد و به اهداف انسان ساز خويش نايل گرديد.

حاميان مخلص

اسـلام در آغـاز پـيـدايش از حمايت پيروانى چنان فداكار برخوردار بود كه تاريخ همانند آن را به ياد ندارد. حاميانى كه از ايثار مال و جان دريغ نكردند و هر چه داشتند تقديم اسلام نمودند. در راستاى يارى اسلام از هيچ مشكلى پروا نكردند، از تهديد زورمندان نهراسيدند، در شكنجه ها صبورى ورزيدند و در پيكارهاى مكرّر جان خود را در طبق اخلاص نهادند.

قرآن كريم در وصف اين مؤ منان ايثار گر و صادق مى فرمايد:

(( مـِنَ الْمـُؤْمـِنينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَما بَدَّلُواتَبْديلاً))^(283) بـرخـى از آن مـؤ مـنـان ، بزرگ مردانى هستند كه به عهد و پيمان با خدايشان وفا كردند، پس بـرخـى از آنـهـا ايـسـتادگى نمودند تا (در راه خدا شهيد شدند) و برخى (به انتظار شهادت ) مقاومت كرده ، هيچ عهد خدا راتغيير ندادند.

از مـدافـعان وفادار رسول خدا(ص ) در دوره سخت مكّه حضرت ابوطالب بود. زمانى كه مشركان مـكـّه قـصـدجـان آن حـضـرت كـردنـد وى در بـرابـر شـان سـيـنـه سـپـر كرد. وقتى مشركان عزم پـيـامـبـر(ص ) را مـبـنـى بـر ادامه دعوتش ديدند. اقدام به آزار و اذيت او و پيروانش ‍ كردند، اما پـيـامـبـر(ص ) در پناه ابوطالب مصون بود. كافران به تطميع ابوطالب پرداختند تا شايد اراده اش را سـسـت كـنـنـد، ولى تـلاش آنـهـا كـارگـر نـيـفـتـاد. شـدت عـمـل مـخـالفان افزايش ‍ يافت و دست به تحريم اجتماعى ـ اقتصادى خاندان پيامبر(ص ) زدند. ابـوطـالب بـاز هـم هـراسـى بـه خـود راه نـداد سـه سـال در درّه اى بـيرون از مكّه استقامت كرد، درحـالى كـه بـا فـشـار گـرسـنـگى دست پنجه نرم مى كرد. هنگام وفات خود خويشانش رافرا خـوانـد و از آنـان خـواسـت تـا از پـيـامـبـر(ص ) حـمـايـت كـنـنـد واو را در مـقـابل دشمنان تنها نگذارند. او بارها به فرزند برومندش حضرت على (ع ) توصيه كرد كه هـمـراه پـيـامـبـر(ص ) بـاشـد و او را يـارى دهـد. بـراستى اگر ابوطالب نبود، مشركان درهمان روزهاى اوّل بعثت ، پيامبر(ص ) را از پاى درآورده ، به حيات اسلام خاتمه مى دادند.

حـامـى بـاوفـاى ديـگـر اسـلام حـضـرت خـديـجـه (س ) بـود. او كـه زنـى ثروتمند بود، تمام امـوال خـويـش را در راه اسـلام مـصـرف كرد. او اوّلين زنى بود كه اسلام آورد و غمخوار روزهاى دشوار پيامبر(ص ) بود.

وجـود ايـن دو بـزرگـوار، براى رسول خدا(ص ) چنان عزيز بود كه هنگام مرگشان سخت غمناك شد واظهار داشت : از هر اذيتى كه قريش به من رسانيد پروا نكردم تا آنكه ابوطالب و خديجه وفات يافتند.^(284)