آيه مودّت - سرشک خوبان نسخه متنی

پيامبر(ص) بر على و حسن و حسين و فاطمه (ع) عبايى افكند و فـرمـود: (بـار خـدايـا! اينان اهل بيت و
خاصّان من هستند. بار خدايا هر گونه پليدى را از ايشان دور گردان و پاك و پاكيزه شان فرماى .) (57)

هـمـچنين وى از ابوسعيد خدرى نقل كرده است كه آيه تطهير درباره امام حسين (ع) و پدر و مادر و برادرش
نازل شده است .(58)

طـبـرانـى نـيـز از عـطـيـه عـوفـى نـقـل مـى كـنـد كـه از ابـوسـعـيـد خـدرى پـرسـيـدم اهل بيت (ع)
كه خدا پليدى را از آنان دور ساخته و پاك و پاكيزه شان كرده است چه كسانى اند؟ او در حـالى كـه با دستش
مى شمرد گفت : (آنان پنج تن اند: پيامبر خدا(ص) و على و فاطمه و حـسـن و حـسـيـن (ع).) و افـزود كـه ايـن
آيـه در خـانـه ام سـلمـه نازل شده است .(59)

آيه مودّت

از ديـگـر فـضـايـل پـدر، مـادر، بـرادر و شـخـص امـام حـسـيـن (ع) ايـن اسـت كـه خـداى مـتـعـال
دوستى ايشان را پاداش رسالت پيامبر(ص) قرار داده است و محبّت ايشان از نيكى هايى است كه پيوسته
خداوند بر آن مى افزايد:
(قـُلْ لا اءَسْاءَلُكُمْ عَلَيْهِ اءَجْرا إِلا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى وَ مَنْ يَقْتَرِفْ
حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فيهاحُسْنى ((60)
بـگـو، براى پيامبرى ، از شما پاداشى نخواهم ، مگر محبّت به نزديكانم ، و هر كه كار نيكى كند به
نيكويى اش ‍ مى افزاييم .

ابن عباس گويد:
وقـتـى آيـه مـودّت نـازل شـد، از پـيـامـبـر(ص) پـرسـيـدنـد: (يـا رسـول اللّه ، نـزديـكـان شـمـا
كـه خداوند دوستى آنان را بر ما واجب ساخته چه كسانى هستند؟) فرمود: (على و فاطمه و دو پسرشان .) (61)

جابر بن عبداللّه گويد:
مردى عرب نزد پيامبر آمد و گفت : (يا محمّد، اسلام را بر من عرضه كن .) فرمود: (اسلام اين است كـه
شـهـادت دهـى كه خدا يكى است و شريك ندارد و محمّد بنده و فرستاده اوست . گفت : آيا به خاطر اسلام از من
مزد مى خواهى ؟) فرمود: (جز دوست داشتن نزديكان نه .) گفت : (نزديكان خودم يا نزديكان شما؟) فرمود:
(نزديكان من .) گفت : (بيا با تو بيعت كنم كه نفرين خدا بر كسانى كه تو و نزديكانت را دوست نداشته باشند.)
فرمود: (چنين باد. آمين )(62)
امام زين العابدين فرموده است :
پـس از شـهـادت حـضـرت عـلى (ع)، امـام حـسن (ع) به سخنرانى ايستاد و پس از ستايش خداوند فرمود:
(اى مردم ! هر كس مرا مى شناسد كه مى شناسد و هر كس نمى شناسد بداند كه منم حسن ، فرزند عـلى ، مـنـم
فـرزنـد وصـى پـيـامبر(ص)، منم فرزند بشارت دهنده ، منم فرزند بيم دهنده ، منم فـرزنـد دعـوت
كـنـنـده بـه سـوى خـدا و فـرزند چراغ فروزان . من از خاندانى هستم كه خداوند دوستى شان را بر هر
مسلمانى واجب كرده و به پيامبرش فرموده است :
(قُلْ لا اءَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اءَجْرَا إ لا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى وَ مَنْ يَقْتَرِفَ
حَسَنَةً نَزِدْ لَهُفِيهاحُسْنى )(63)
بـگـو، بـراى پـيامبرى خود از شما مزدى نمى خواهم جز دوست داشتن خويشاوندان ، و هر كه كار نيكى كند
به نيكويى اش مى افزاييم .)

درباره گريستن بر حسين (ع)

گريستن و مرثيه خوانى بر امام حسين (ع) از باب پيروى از پيامبر خدا(ص) و خاندان پاكش ، مستحب مؤ كّد و
از لوازم ايمان به پيامبر(ص) است .

سيّد شرف الدّين عاملى در مقدمه كتاب (المجالس الفاخره ) گويد:
(بـه مـقـتـضـاى اصل عملى ، گريه ، مرثيه خوانى ، ذكر مناقب و مصائب و به سوگ نشستن بر همه درگذشتگان
مؤ من و دادن خيرات و مبرّات به نيابت آنان مباح است . هيچ دليلى بر خلاف اين اصـل وجـود نـدارد،
بـلكـه رفتار و گفتار پيامبر(ص) و امامان نيز آن را تاءييد مى كند.حتّى از بـرخـى روايـات ،