درآمدی بر خداشناسی فلسفی نسخه متنی

فناء فى الله است. در ارج و منزلت راه شهود به شرط طىّ آن در پرتو راهنمايى امامان معصوم(ع) كه خود پيران اين طريقند، ترديدى وجود ندارد. ليكن از آنجا كه اين نوشتار به قصد توضيح يكى از راه هاى نظرى و استدلالى خداشناسى تدوين شده است، به بررسى تفصيلى راه شهودى و ثمرات و احياناً آفات آن نمى پردازد.

ناگفته نماند كشف و شهود گاه خود مقدمه استدلال بر وجود خداوند قرار مى گيرد; مثلا از مجموعه گزارش عارفان و سالكان درباره شهود قلبى خداوند، استدلالى بر وجود او ترتيب داده مى شود. ماجراى ملاقات عارف با خداوند كه براى خود او جاى ترديد و استدلال نمى گذارد، ممكن است در ساحت انديشه و نظرپردازى ديگران مقدمه استدلال قرار گيرد، كه در آن صورت ماهيت شهودى خود را از دست داده، به يك روش استدلالى تغيير ماهيت مى دهد. معمولا آنچه در غرب به نام براهين تجربه دينى موسوم است، از همين قبيل است.(1)