اگر از اصطلاح منطق جديد كمك بگيريم سؤال اين است كه يكى از عوالم ممكنه (Possible Words) آن است كه مجموعه انسان ها هيتلر و استالين را نداشته باشد و يكى ديگر از عوالم ممكنه آن است كه اصلا انسانى نباشد و مجموعه آدم ها تهى باشد. حال اين پرسش مطرح است كه چرا از ميان عوالم ممكنه فراوانى كه براى مجموعه انسان ها متصور است، اين مجموعه خاصِ فعلى محقق شده است. چنين سوال هايى در مورد كل كائنات نه فقط معنا دارند، بلكه ضرورى و پرسيدنى هم هستند. چرا كائنات موجودند؟ چرا چنين وجودى دارند؟ اينها همان مسائلى است كه لايب نيتز و ديگران در صدد پاسخ آنند. حال كه معلوم شد سؤال از علت هستى كائنات معنا دار است، پس اسناد علت به آن هم خردمندانه و بلكه چنان كه خواهد آمد بايسته است. سرّ خطاى راسل آن است كه از پيش، هستى را منحصر به مخلوقات كرده، آن گاه معنايى براى جست و جوى علت مخلوقات نمى بيند، زيرا چيزى در وراى آنها نمى يابد. سپس بر اساس اين پيش فرض حكم به بى معنايى اسناد علت به كل مى كند، كه به واقع مصادره بر مطلوب است. اگر راسل اندكى احتمال براى وجود آنچه كه مومنان با جزم و قطع از او (خدا) سخن مى گويند باقى مى گذاشت، مى توانست به مدد براهين خداشناسى به وجود خداوند اذعان و اعتراف كند. اما از آنجا كه بناى او بر انكار و نفى است، هر استدلالى را براى وجود خدا بى معنا و لغو مى داند.
لطفا منتظر باشید ...
