قول، قول است - خاطرات نسخه متنی

قول، قول است

در منزل مهمان داشتم، به آنان وعده داده بودم ساعت 6 خودم را مىرسانم، ولى به دليل مشكلات راه ساعت 5/6 رسيدم. مهمان پرسيد: چرا دير آمدى گفتم: در راه چنين و چنان شد. گفت: سؤالى دارم؛ گفتم: بفرماييد. گفت: اگر شما با مقام رهبرى ساعت 6 ملاقات داشتى چه مىكردى

گفتم: سر دقيقه مىرسيدم. گفت: پس پيداست تو به من اهميّت ندادى، تو به من ظلم كرده اى. من و امام زمان عليه السلام از نظر حقوق اجتماعى مساوى هستيم، قول، قول است.

شرمنده شده و معذرت خواهى كردم.