آنچه توبه كننده بايد در صورت ارتكاب گناهى يا از روى قصد و غلبه شهوت و يا نا انديشيده بر حسب اتّفاق به آن مبادرت كند
بدان بر هر گنهكارى توبه و پشيمانى از گناه و اشتغال به اعمال نيكى كه ضدّ كارهاى بدش باشد واجب است، چنان كه طريق آن را ذكر كرديم. اكنون هر گاه نفس به سبب چيرگى شهوت او را در عزم بر ترك گناه يارى نكند در اداى يكى از دو واجب ناتوان شده و نبايد واجب ديگر را ترك كند و آن دفع اعمال بد با كارهاى نيك است تا آنها بكلى زدوده شوند و از جمله كسانى باشد كه خَلَطُوا عَمَلًا صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً، كار نيك كار بد را مىزدايد. اين زدودن يا به دل است يا به زبان و يا به جوارح، و بايد نيكى در محلّ