نسبت به نفس زهد و آنچه از آن روى گردانيده و بدان رو آورده مىشود.بدان زهد ذاتا به حسب تفاوت قوّت بر سه درجه است:
درجه اوّل
كه پايينترين درجات آن است اين كه انسان در دنيا زهد ورزد با آن كه آرزويش را دارد و دلش بدان مايل و نفسش بدان راغب است، ليكن مجاهده مىكند و آن را از آنچه مىخواهد باز مىدارد. كسى كه داراى اين درجه از زهد باشد متزهّد گفته مىشود، و اين آغاز زهد نسبت به كسى كه بخواهد با كسب و كوشش درجات زهد را احراز كند.متزهّد نخست خويشتن را در طاعت مىگدازد سپس كيسه خود را خالى مىكند و زاهد نخست كيسه خود را خالى مىكند و پس از آن نفس خويش را در طاعت مىگدازد نه در صبر بر آنچه از او جدا شده است. متزهّد در خطر است، زيرا بسا نفس بر او چيره