زيرا بنده هر قدر گناه را بزرگ بداند آن در پيشگاه حق تعالى كوچك به حساب مىآيد، و هر چه گناه را كوچك بداند در نزد خداوند بزرگ خواهد بود زيرا بزرگ شمردن گناه ناشى از نفرت قلبى و بيزارى او از آن است و همين امر مانع است از اين كه زياد تحت تأثير آن واقع شود و كوچك شمردن گناه نتيجه و حاصل انس او به آن است، و اين انس موجب شدّت تأثير آن در دل اوست در حالى كه هدف نورانى كردن دل به طاعات، و پرهيز از تيرگى آن به سبب گناهان است. از اين رو به آنچه در حال غفلت بر او مىگذرد مؤاخذه نمىشود، زيرا دل به آنچه در اين حال واقع مىشود متأثّر نمىگردد. در اخبار آمده است: «مؤمن گناهش را مانند كوه در بالاى سرش مىبيند و بيم دارد كه بر او فرود آيد و منافق گناهش را مانند مگسى مىبيند كه بر بينى او
لطفا منتظر باشید ...
