برگزیده ای از تسنیم نسخه متنی

اسلام و پيش از نزول قرآن يا مردم دوران جاهليت و زمان اسلام، «قبليّت زماني» است؛ يعني هر دو گروه قبل از هدايت الهي گمراه بودند؛ اما نسبت به كساني كه اصلاً جاهليت را درك نكردند، قبليت رتبي است؛ يعني اگر هدايت الهي شامل شما نمي‌شد و به حال خود رها مي‌شديد، شما نيز همانند نياكانتان گرفتار شرك و بت‏پرستي و تعصب كفرآميز جاهلي مي‌شديد.

امروز نيز انسانها بدون هدايت الهي، در ضلالت و گمراهي هستند، هرچند از نظر علمي پيشرفتهايي چشمگير داشته باشند؛ مثلاً در كشورهايي نظير هند، ژاپن و چين، چون از فيض وحي و هدايت الهي برخوردار نشده‌اند، هم‌اكنون كساني هستند كه در دام الحاد يا در دامن بت‌پرستي گرفتارند و دربرابر مجسّمه‌ها خضوع عبادي دارند. نمي‌توان با پيشرفت علم و صنعت، بدون وحي و هدايت الهي، ملتي هدايت يافته بود.

ايرانيان هم اگر از وحي و هدايت الهي به بركت ائمه اطهار(عليهم‌السلام) برخوردار نمي‌شدند، يا همانند برخي از نياكانشان آتش‏دوستي و آيين زرتشتي و گبري را به نام سنت باستاني حفظ مي‌كردند يا به دام الحاد يا بت‏پرستي مي‌افتادند، ازاين رو در زيارت «جامعه كبيره» به حضور ائمه اطهار(عليهم‌السلام) عرض مي‌كنيم: «بكم أخرجنا الله من الذّلّ... و أنقذنا من شفا جرف الهلكات و من النّار»[1]، بنابراين انسانهاي هدايت يافته، همواره بايد شاكر خداي سبحان باشند و نسبت به انبيا و اولياي خدا، خصوصاً ائمه اطهار(عليهم‌السلام) خضوع و تكريم كنند كه با هدايتگري آنان از دام الحاد و بت‏پرستي و شرك رها شدند، چون هر خيري بهره امت اسلامي مي‌شود به بركت اين بزرگان دين است و در حقيقت، بشرِ نجات يافته در كنار سفره كرامت و هدايت اين خاندان نشسته است.

[1] ـ عيون اخبار الرضا(عليه‌السلام)، ج2، ص305؛ مفاتيح الجنان، زيارت جامعه كبيره.