ياد خدا با عنوان دعا - برگزیده ای از تسنیم نسخه متنی

دستور مي‌دهد كه در اموال و اولاد انسانها شريك شوند: (واستَفزِز مَنِ استَطَعتَ مِنهُم بِصَوتِكَ واَجلِب عَلَيهِم بِخَيلِكَ ورَجِلِكَ وشارِكهُم فِي الاَمولِ والاَولدِ وَعِدهُم وما يَعِدُهُمُ الشَّيطنُ اِلاّغُرورا).[1]

غرض آنكه شيطان پيوسته در كمين است تا زمان غفلتِ انسان به وي حمله كند، از اين رو قرآن كريم مؤمنان را به كثرت ياد خدا: (اذكُرُوا اللّهَ ذِكرًا كَثيرا)[2] و شدّت ذكر او فرا مي‌خواند تا مانع نفوذ و حمله شيطان شوند.

ياد خدا با عنوان دعا

خداي سبحان پس از دعوت به ياد خود و پرهيز از سنتهاي جاهلي، ياد الهي را به عنوان دعا مطرح كرده و عموم مردم به ويژه كساني را كه در منا گرد هم آمده‌اند، درباره ياد حق و دعا به دو گروه تقسيم مي‌كند:

1. برخي از خدا تنها دنيا را طلب مي‌كنند نه آخرت يا حسنه دنيا را. اين گروه يقيناً در آخرت بهره‌اي ندارند: (فَمِنَ النّاسِ مَن يَقولُ رَبَّنا ءاتِنا فِي الدُّنيا وما لَهُ فِي الاءاخِرَةِ مِن خَلق). اين گروه چون قلمرو ديدشان نشئه طبيعت است به حلال و حرام، حسن و قبيح و طيب و خبيث بودن متاع دنيا نمي‌انديشند.

اينان بي‌هدف‌اند و در پايان عمر به بيراهه رفتن خود پي مي‌برند؛ مانند تشنه بي‌هدفِ جوياي آب كه «سراب» را «آب» مي‌پندارد، آنان نيز در پايان عمر مي‌فهمند كه در پي‏سراب رفته و همه توان را در اين راه صرف كرده‌اند؛ ولي هنوز تشنه‌اند، چون سراب تشنگي را نمي‌زدايد: (والَّذينَ كَفَروا اَعملُهُم

[1] ـ سوره اسراء، آيه 64.

[2] ـ سوره احزاب، آيه 41.