برگزیده ای از تسنیم نسخه متنی

روايات فراواني[1] به بيان وظيفه حجگزاران در سرزمين عرفات پرداخته كه بخش عمده آن درباره دعا و كيفيت آن، به ويژه دعاي عرفه امام حسين و دعاي امام سجاد(عليهما‌السلام) است. بخش ديگر نيز درباره اهميت دعا و ترغيب و تشويق افراد به دعا براي ديگران است؛ به گونه‌اي كه روشن مي‌شود ائمه اطهار(عليهم‌السلام) و برخي شاگردان آنان قسمت مهم همت خويش را در آن سرزمين كه دعا مستجاب است، صرف دعا براي ديگران مي‌كردند.

علي بن ابراهيم از پدرش نقل كرده است: عبدالله بن جندب را در عرفات ديدم كه زماني طولاني دست به سوي آسمان بلند كرده و سيلاب اشك از گونه‌هايش سرازير بود، به طوري كه شخص ديگري را اين‏گونه در حال مناجات نديده بودم. هنگام عزيمت مردم به سوي مشعر به او گفتم: كسي را بهتر از تو در حال نيايش نديدم. گفت:به خداسوگند! در آن حال فقط برادرانم را دعا مي‌كردم، زيرا از امام كاظم(عليه‌السلام) شنيدم كه فرمود: كسي كه به دور از چشم برادرش (برادر ايماني) براي وي دعا كند، از جانب عرش ندا مي‌رسد كه صد هزار برابر آنچه براي او خواستي، نصيب تو خواهد شد، پس شايسته نبود كه من صد هزار برابر دعاي مستجاب را براي يك دعا كه برآورده شدنش معلوم نيست واگذارم.[2] مشابه اين حديث درباره ائمه و ديگر صحابه نيز گفته شده است.[3]پيام درخور توجه اين روايات اين است كه هنگام اجتماع در سرزمين عرفات به فكر ديگران باشيد. آن اندازه كه دعا كردن براي ديگران نافع است، براي خود سودمند نيست، چون دعا كردن براي خود احياناً مستجاب نخواهد

[1] ـ وسائل الشيعه، ج 13، ص528 ـ 561.

[2] ـ الكافي، ج2، ص508.

[3] ـ همان.