برگزیده ای از تسنیم نسخه متنی

خودطلب‌اند نه خداطلب، از اين‏رو تقوا آنها را تنها از جهنم مي‌رهاند؛ ولي معلوم نيست آنان را به درجات برتر بهشت و لقاي الهي برساند.

بعضي، گذشته از تقواي از آتش، تقواي شوق و رسيدن به بهشت نيز دارند؛ يعني هم از حرام پرهيز مي‌كنند و هم واجبات را پاس مي‌دارند تا به بهشت نائل آيند. اينان نيز گرچه لبيب و خردمندند و تا بهشت توشه دارند؛ ولي از ادامه راه مي‌مانند، چون توشه آن را تهيه نكرده‌اند.

با توجّه به اينكه تقوا به معناي پروا و پرهيز است، تقواي شوق به بهشت به‌ين معناست كه مانع از وصول به بهشت برطرف و مقتضي نيل به آن فراهم گردد.

برخي افزون بر دارا بودن دو تقواي ياد شده همه كارهايشان «حبّاً لله» است و مشمول درجه كامل آيه (واتَّقونِ ياُولِي الاَلبب) هستند. اين درجه برتر از تقوا چنان اثري دارد كه تا «لقاء الله» پيش مي‌رود و متقي را هم با خود به لقاء الله مي‌رساند، زيرا تقواي الهي به خدا مي‌رسد[1] و همين تقواي نائل به خدا، متّقي را نيز به لقاي الهي مي‌رساند، چون وصف تقوا از جان متّقي جدا نيست.

بهره‌مند از تقواي الهي ، توانگر واقعي است كه «نام خدا» دواي او، «ياد خدا» شفايش و «طاعت خدا» غناي اوست: «يامن اسمه دواء و ذكره شفاء و طاعته غني»[2]، از اين‏رو هرگز در راه نمي‌ماند، زيرا اين ره‌توشه جاودانه است و تا پايان راه وي را همراهي مي‌كند و به لقاي حق رهنمون مي‌سازد، از اين رو خداوند فرمود: (وتَزَوَّدوا فَاِنَّ خَيرَ الزّادِ التَّقوي واتَّقونِ ياُولِي الاَلبب).

[1] ـ سوره حجّ، آيه 37.

[2] ـ اقبال الاعمال، ص224؛ مفاتيح الجنان، «دعاي كميل».