تعريف اسم و توقيفيت و اشتقاق آن - انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه نسخه متنی

تعريف اسم و توقيفيت و اشتقاق آن

مطلب مهم در اين مقام
معرفت به معنى اسم در اصطلاح اهل تحقيق اعنى اهل معرفت و ولايت است كه همان اسم
در لسان كتاب و سنت است در بيان آن گوييم : بر مبناى قويم وحدت شخصى وجود
محض وجود بحت به حيثى كه از
ممازجت غير و از مخالطت سوى
مبرى باشد از آن به غيب هويت و لا تعين تعبير مى كنند
و حضرت اطلاق ذاتى

نيز گويند كه مجال هيچ وجه اعتبارات حتى همين اعتبار عدم اعتبار نيز در آن نيست
و مشوب به هيچ گونه
لواحق اعتبارى نمى باشد و اصلا تركيب و كثرت در آن راه ندارد و اين مقام لا اسم و لا رسم است
زيرا كه
اسم ذات مأخوذ با صفتى و نعتى است يعنى متن ذات و عين آن به اعتبار معنايى از معانى خواه آن معانى
وجوديه باشند و خواه عدميه اخذ شود .

آن معنى را صفت و نعت مى گويند . و أن شئت قلت : ذات با اعتبار تجلى
اى از تجلياتش اسم است چون رحمن و رحيم و راحم و عليم و عالم و قاهر و قهار كه عين ذات مأخوذ به صفت
رحمت و علم و قهر است
و اسماى ملفوظه متداوله
اسماى