دگر گفت كامروز در هر ديار همه كس به يك قسم درمانده اند ندانيم كس را به طبع و سرشت دگر گفت سعدى نه از كس كم است دگر گفت كزوى شناسى به است دگر گفت كز راه خوانندگى ولى ما كسى را سخن در نهيم بر اوضاع ابداع قادر بود گرش نظم وگر نر بايد نگاشت به مطبوع و مصنوع جادو بود همه نو كند سبك هاى سخن چو هر كس به مقدار خود گفت چيز كه از نكته بيزان دانش سكال كه در عهد خود هر سخن گسترى به مقدار ترتيب گفتار خويش چو منعم سخن را خريدار بود به قيمت خريدند حرف سياه نمطهاى خاقانى مدح سنج همان عنصرى كاو سخن پيش بردمل شد ز فردوسى نامدار مل شد ز فردوسى نامدار
غزل كوى گشته ست بيش از شمار ز قسم دگر بى خبر مانده اند كه يك شعر تحقيق داند نوشت كه موج غزل هاش در عالم است كه بت سوزى از بت شناسى به است زند هر كسى لاف دانندگى كزو مايه صد گونه گوهر نهيم صدور حكم را مصادر بود نگارد بدان سان كه بايد نگاشت دقايق درو موى در مو بود كه كرباس نو به ز خز كهن در افشان شد از لب جهان شاه نيز بدين گونه ما را رسيده ست حال كه خاص كسى بود در كشورى مالى كه بست از نمودار خويش سخن لاجرم نيز بسيار بود بهاى شبه گوهر آمد ز شاه نه پنهانست كش چون فشاندند گنج بهر نظم صد بدره زر بيش بردبه شهنامه گنجينه ى سهل بار به شهنامه گنجينه ى سهل بار
لطفا منتظر باشید ...
