لطفا منتظر باشید ...
غنايم باغيان
اموالى كه در جنگ هاى داخلى ، از باغيان ( شورشگران ) به غنيمت گرفته مى شود،دو قسم است : قـسـمـى كـهمـربـوط بـه تـشـكـيـلات نـظـامـى اسـت و بـه وسـيـله آن هـا عـليـه امـام عادل جنگيده اند، جزو
غنايم محسوب مى شود، ولى آنچه در خانه هايشان مانده و ملك شخصى است . به خودشان تعلّق دارد..(677)
انهدام غنايم
غـنايم غير قابل حمل كه ممكن است مورد استفاده دشمن قرار گيرد، نابود مى شود؛چنان كه از امير مؤ منان(ع )روايت شده است :(فِى الْغَنيمَةِ لا يُسْتَطاعُ حَمْلُها وَ لا اِخْراجُها مِنْ دارِ الْمُشركين يُتْلَف ...).(678)غنايمى كه نمى شود آن ها را حمل كرد، يا از سرزمين مشركان خارج ساخت ، بايد از ميان رَوَند.
اسيران
كـلمـه (اسـيـر) بـه مـعـناى گرفتار و در بند قيد و زندان آمده است ، و در اصطلاح به كسى مىگـويـنـدكـه در جـنـگ بـه دسـت دشمن گرفتار شود. جمع آن (اُسراء)، (اُسارى ) و (اَسْرى ) است ..(679)كـلمـه (سـَبـْى ) بـه مـعـنـاى اسـيـر گـرفتن آمده است . غالباً كلمه (اسير) براى مردان و لفظ (سَبْى )
و (سبايا) براى زنان و كودكان به كار مى رود..(680)
2 ـ حكم اسير گرفتن
1 ـ اسـيـر گـرفـتـن پـيـش از عـمـليـات ، چـون اسـيـر گـرفـتـن ديـده بـانـان ، جـاسـوسـان وعـنـاصـراطـلاعـاتـى و گـروه هـاى گشتى از نظر اسلام جايز است . پيش از آغاز جنگ بدر، سپاه اسـلام دو
نـفـر از سـربـازان لشـكـر قـريـش را بـه اسـارت گـرفـت و خـدمـت رسول خدا(ص ) آورد، كه اطلاعاتى
ارزشمند در اختيار پيامبر(ص )گذاشتند..(681)2 ـ اسير گرفتن در حين جنگ . امام صادق (ع )مى فرمايد:هـنـگـامـى كـه آتـش جـنـگ شـعـله ور اسـت ، اسـيـرى كـه در ايـن حـال گـرفـتـه شـود، حـكـمـش بـا
امـام اسـت . امـام اخـتـيـار دارد او را اعدام كند [يا تصميمى ديگر گيرد]..(682)بـا تـوجه به روايتى مشهور، فقيهان بر آن رفته اند كه مرد بالغى كه پيش از پايان جنگ ، دستگير مى شود،
امام ميان كشتن يا قطع دست و پا و رها كردن او مخيّر است ، مگر مسلمان شود كه در اين صورت مجازاتى
ندارد..(683)3 ـ هـنـگـامى كه كسانى از دشمن ، پس از پيروزى لشكر اسلام به اسارت درمى آيند، بايد از كشتن آنان
پرهيز كرد؛ چنان كه خداوند سبحان مى فرمايد:(فَاِذا لَقيتُمُ الّذينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتّى اِذا اَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشَدُّوا
الْوِثاقَ فَاِمّا مِنّاً بَعْدُ وَ اِمّا فِداءً حَتّى تَضَعُ الْحَرْبُ اَوْزارَها).(684)و هـنـگـامـى كه با كافران در ميدان جنگ رو به رو شديد، گردن هايشان را بزنيد [و اين كار را هـمـچنان
ادامه دهيد] تا به اندازه كافى دشمن را در هم بكوبيد [آن گاه باقيمانده دشمن را اسير كنيد] و سخت آنان
را ببنديد. سپس يا بر آنان منّت گذاريد [و آزادشان كنيد] يا در برابر آزادى از آنان فديه [ غرامت ]
بگيريد. [اين برنامه ادامه يابد] تا جنگ پايان يابد.ايـن آيـه شـريـفـه ، بيانگر دستور حساب شده جنگى است كه پيش از در هم شكستن قطعى مقاومت دشـمـن ،
