لطفا منتظر باشید ...
عادل و حاكم اسلامى و سرپيچى از دستور آنان به مخالفت برخاسته و عليه آنان دست به قيام و شورش زده
باشند..(485)2 ـ گـروهـى يـا جـمـعـى دسـت بـه شـورش بـزنند. امّا اگر شخصى به تنهايى قيام كند و يا افـرادى بدون
ارتباط با يكديگر دست به اسلحه ببرند، باغى محسوب نمى شوند، بلكه از مـصـاديـق محارب تلقّى خواهند
شد. البته در كنار اين شرط، قيدى بر آن افزودند، به اين كه گـروه بـغـات ، از قـدرت ، شـوكـت و
كـثـرتـى بـرخوردار باشند كه دفع شرّشان و پراكنده ساختنشان جز از طريق جنگ مسلحانه امكان پذير
نباشد..(486)3 ـ قـيـامـشـان مـسـلّحـانـه بـاشـد و دسـت بـه شـورش و عـمـليـات مـسـلّحـانـه عـليـه امـام
عـادل و حـاكـم اسـلامـى زده بـاشـنـد. اگـر مخالفت آنان ، تنها انتقاد و اعتراض لفظى و كلامى باشد،
حكم بغات بر آنان جارى نيست ؛(487) همچنان كه سيره امام على (ع )چنين بود. آن حضرت ، نخست در برابر
مخالفت و شعار خوارج كه مى گفتند: (لا حُكْمَ اِلاّ لِلّهِ)، دستور جهاد صادر نكرد، بلكه فرمود:ايـن ، كـلام حـقـّى اسـت كـه از آن اراده بـاطـل مـى شـود. شـمـا بـر مـا سـه حـق داريـد: اوّل ، آن
كـه شما را از مساجد خدا، كه در آن به ذكر خدا مى پردازيد، منع نكنيم ؛ و دوّم ، شما را از فى ء [ سهم
بيت المال ] محروم نسازيم تا وقتى دستتان در دست ماست [يعنى در حكومت ما هستيد و هـنوز از قلمرو آن
خارج نشده ايد]؛ و سوم ، با شما جنگ را آغاز نمى كنيم مگر آن كه شما آن را آغاز كنيد.
احكام بغات
آن گـاه كه شرايط (بغى ) در كسانى گرد آيد، جنگ با آنان واجب مى گردد تا يا كشته شوند و يا تسليم گردندو به دامان اسلام بازآيند.اينك ، چند نمونه از فتاواى فقيهان درباره چگونگى برخورد با بغات ذكر مى شود. فقيهان ، بـراى
چـگـونـگـى بـرخـورد بـا بـغـات حـكـمـى هـمـسـان دارنـد، و آن ، قتال و جنگيدن با آنان است :محقّق حلّى (602 ـ 676 ق .) مى نويسد:بـا كسى كه عليه امام عادل قيام كرده ، قتال واجب است در صورتى كه امام يا جانشين آن حضرت بـراى
نـبـرد بـا بـغـات اعـلان بـسـيـج عـمـومـى يـا خـصـوصـى دهـد. تـاءخـيـر و تـعـلّل در ايـن
فراخوانى ، گناه كبيره محسوب مى شود. امّا اگر به قدرت كفايت اعلان آمادگى شود، تكليف از ديگران ساقط
است جز در مواردى كه امام بر افرادى خاص تكليف كند كه در اين صورت ، بر اين عدّه تكليف عينى خواهد بود.فـرار از جـنـگ با بغات ، حكم فرار از جنگ با مشركان را دارد. استقامت و پايمردى تا دستيابى به پيروزى
نهايى يا شهادت ، واجب است .2 ـ علاّمه حلّى (647 ـ 727 ق .) مى گويد:هـر كس عليه امام عادل شورش و قيام كند، باغى محسوب مى شود و بر همه مسلمانان واجب كفايى اسـت بـا
دسـتـور و اعـلان بـسـيـج امـام يـا جـانـشـيـن آن حضرت ، به جنگ با بغات بشتابند. در صورتى كه تكليف
بر كسى واجب عينى باشد يا به حدّ كفايت ، سپاه فراهم نيايد، و او از جنگ با بغات امتناع ورزد، مرتكب
گناه كبيره شده است . فرار، اين جا چون فرار از جبهه مشركان است . واجب است در برابر بغات ؛ بايستد تا
مرز پيروزى يا شهادت ..(488)امـام خـمـيـنـى (ره )، ضـمـن بـاغـى خـوانـدن دولت عـراق در تـجـاوز بـه ايـران ، قتال و جنگ با
بغات را واجب مى دانست :اگـر عـراق در خـاك مـاست ، به حسب قرآن كريم تجاوز كرد و فئه باغيه است و فئه باغيه را بايد با او
قتال كرد..(489)همچنين درباره حكم باغيان مى فرمايد:اينهايى كه به سرحدات حمله مى كنند، ولو فرض كنيم كه مسلمان هستند، لكن چون حمله كردند، دفاع واجب
است و كشتن آنها تا دفعشان واجب است ..(490)
