لطفا منتظر باشید ...
2ـ روايات
در روايات نيز درباره جهاد ابتدايى مطالبى فراوان آمده است كه بخش عمده اى ازآن ها بيانگر فـضـيـلت ، جايگاه ، شرايط و احكام و نيز قوانين و مقررات جنگ مى باشد. هر يك از اين مباحث در ذيـل هـر فـصـلى
ويژه ، مطرح خواهد شد و از اين رو در اين جا تنها به ذكر چند روايت بسنده مى كنيم .
جهاد ابتدايى در فقه اسلامى
فـقـيـهـان اسـلام جـنـگ بـا كـافـران را واجـب مـى دانـنـد و كـافـران را نـيـز بـر دو گـروه اهـلكـتـاب ( يـهـوديـان ، مـسـيـحـيـان و زرتـشـتـيـان ) و غـيـر اهل كتاب ( مشركان ) تقسيم مى كنند.محقّق قمى مى نويسد:و جـنـگ بـا كـفـّار بـر دو قـسـم اسـت : جـنـگ بـا اهـل كـتـاب و جـنـگ بـا غـيـر اهل كتاب كه همان
مشركانند..(419)و علاّمه حلّى مى نويسد:كـسـانـى كـه جـنـگ بـا آنـان واجـب اسـت ، عـبـارتـنـد از: يـهـوديـان ، مـسـيـحـيـان و
رزتـشـتـيـان ( اهل كتاب )، و ديگر كفّار كه اهل كتاب نيستند..(420)صـاحـب جـواهـر پـس از نقل و نقد و تحليل گفتار فقيهان ، به عنوان نظريه نهايى درباره حكم جهاد با
كافران مى نويسد:به هر حال ، اِشكالى در اصل حكم [وجوب جهاد با كفّار] نيست ، با توجه به اين كه آيات قرآن و سخنان
معصومين :بر اين حكم تاءكيد دارند..(421)با چه كسانى بايد جنگيد؟دشـمـنـان اسـلام بـه دو گروه تقسيم مى شوند: دشمنانى كه خارج از قلمرو دارالاسلام اند و در
دارالكـفـر بـه سـر مـى بـرنـد و عـبـارتـنـد از مـشـركـان و اهل كتاب ؛ و دشمنانى كه در قلمرو
دارالاسلام اند و عبارتند از باغيان و محاربان .جهاد با هر يك از اين گروه ها حكمى خاص دارد كه در زير به بيان مى آيد:
جهاد ابتدايى با مشركان
(مـشـرك ) بـه كـسـى مـى گـويـنـد كـه بـراى خـدا شـريـك قـائل شـود و بـه خـدايـان مـتـعـدّد،مـعـتـقد باشد.(422) در اصطلاح فقه ، مشرك ، در بـرابـر اهـل كـتـاب قـرار دارد و داراى كتاب آسمانى
نيست .(423) در قرآن كريم نيز مـشـركـان در بـرابـر اهـل كتاب آمده اند.(424) جهاد با مشركانى كه نسبت به
اسلام و مسلمانان ، كينه در دل دارند و عليه آنان دست به توطئه هاى تبليغاتى ، فرهنگى ، اقتصادى ،
نـظـامـى و... مـى زنـنـد و از رسـانـيـدن هـرگـونـه زيـان و ضـرر بـه مـسـلمـانـان دريـغ نـمـى
ورزنـد(425) و مـانـع رسـيـدن پـيـام ديـن آسـمـانـى اسـلام بـه گـوش مـردم مـى شـونـد(426) و مـوجـب
نـابـودى حـرث و نـسل (427) مى گردند، و به هيچ پيمان و قراردادى پايبند نيستند واجب است ..(428)اسـلام آيـيـن نجات بخش الهى و دفاع از حقوق و سعادت انسان ها، مسلمانان را عليه مشركان به جـنـگ
ابـتـدايـى فـرا مـى خـواند مگر آن كه مصلحت چيزى ديگر بطلبد يا شرايط جهاد ابتدايى براى امام (ع )و
يا جانشين آن حضرت ، فراهم نباشد:
حرمت گريختن از مقابل دشمن
اسـتـوارى و پـايـدارى در بـرابـر دشـمـنـان و مـشـركـان واجـب اسـت و گـريـخـتـن از مقابل آنان ازگناهان كبيره محسوب مى شود:(يـا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اِذا لَقيتُمُ الَّذينَ كَفَرُوا زَحْفاً فَلا تُوَلُّوهُمُ
الاَْدْبارَ وَ مَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئذٍ دُبُرَهُ اِلاّ مـُتـَحـَرِّفـاً لِقـِتـالٍ اَوْ
مـُتـَحَيِّزاً اِلى فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللّهِ وَ مَاءواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئسَ
الْمَصيرُ).(429)اى كـسـانـى كـه ايـمـان آورده ايـد! هـنگامى كه با انبوه كافران در ميدان نبرد رو به روشويد،
