بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ«زكريا» پسر ابراهيم، با آنكه پدر و مادر و همه فاميلش نصرانى بودند و خود او نيز بر آن دين بود، مدتى بود كه در قلب خود تمايلى نسبت به اسلام احساس مىكرد. وجدان و ضميرش او را به اسلام مىخواند. آخر برخلاف ميل پدر و مادر و فاميل، دين اسلام اختيار كرد و به مقررات اسلام گردن نهاد.موسوم حج پيش آمد. زكرياى جوان به قصد سفر حج از كوفه بيرون آمد و در مدينه به حضور امام صادق عليه السلام تشرف يافت. ماجراى اسلام خود را براى امام تعريف كرد، امام فرمود: «چه چيز اسلام نظر تو را جلب كرد؟»گفت: همينقدر مىتوانم بگويم كه سخن خدا در قرآن كه به پيغمبر خود مىگويد: «اى پيغمبر! تو قبلاً نمى دانستى كتاب چيست و نمى دانستى كه ايمان چيست اما ما اين قرآن را كه به تو وحى كرديم، نورى قرار داديم و به وسيله اين نور هر كه را بخواهيم رهنمايى مىكنيم»(153)، در باره من صدق مىكند.امام فرمود: «تصديق مىكنم، خدا تو را هدايت كرده است».آنگاه امام سه بار فرمود: «خدايا! خودت او را راهنما باش»سپس فرمود: «پسركم! اكنون هر پرسشى دارى بگو».جوان گفت: پدر و مادرم و فاميلم همه نصرانى هستند، مادرم كور است، من با آنها محشورم و قهرا با آنها هم غذا مىشوم تكليف من در اين صورت چيست«آيا آنها گوشت خوك مصرف مىكنند؟».نه يا ابن رسول اللّه! دست هم به گوشت خوك نمى زنند.«معاشرت تو با آنها مانعى ندارد».آنگاه فرمود: «مراقب حال مادرت باش، تا زنده است به او نيكى كن، وقتى كه مرد جنازه او را به كسى ديگر وامگذار، خودت شخصا متصدى تجهيز جنازه او باش»در اينجا به كسى نگو كه با من ملاقات كرده اى. من هم به مكه خواهم آمد، ان شاء اللّه در «منى» همديگر را خواهيم ديد.جوان در «منى» به سراغ امام رفت. در اطراف امام ازدحام عجيبى بود. مردم مانند كودكانى كه دور معلم خود را مىگيرند و پى در پى بدون مهلت سؤال مىكنند، پشت سر هم از امام سؤال مىكردند و جواب مىشنيدند.ايام حج به آخر رسيد و جوان به كوفه مراجعت كرد. سفارش امام را به خاطر سپرده بود. كمر به خدمت مادر بست و لحظه اى از مهربانى و محبت به مادر كور خود فروگذار نكرد. با دست خود او را غذا مىداد و حتى شخصا جامه ها و سر مادر را جستجو مىكرد كه شپش نگذارد. اين تغيير روش پسر، خصوصا پس از مراجعت از سفر مكه، براى مادر شگفت آور بود.يك روز به پسر خود گفت: پسر جان! تو سابقا كه در دين ما بودى و من و تو اهل يك دين و مذهب به شمار مىرفتيم، اين قدر به من مهربانى نمى كردى اكنون چه شده است كه با اينكه من و تو از لحاظ دين و مذهب با هم بيگانه ايم، بيش از سابق با من مهربانى مىكنى.مادر جان! مردى از فرزندان پيغمبر ما به من اين طور دستور داد.خود آن مرد هم پيغمبر استنه، او پيغمبر نيست، او پسر پيغمبر است.پسركم! خيال مىكنم خود او پيغمبر باشد؛ زيرا اينگونه توصيه ها و سفارشها جز از ناحيه پيغمبران از ناحيه كس ديگرى نمى شود.نه مادر! مطمئن باش او پيغمبر نيست، او پسر پيغمبر است. اساسا بعد از پيغمبر ما پيغمبرى به جهان نخواهد آمد.پسركم! دين تو بسيار دين خوبى است، از همه دينهاى ديگر بهتر است. دين خود را بر من عرضه بدار.جوان شهادتين را بر ما عرضه كرد. مادر مسلمان شد. سپس جوان آداب نماز را به مادر كور خود تعليم كرد. مادر فرا گرفت، نماز ظهر و نماز عصر را به جا آورد. شب شد توفيق نماز مغرب عشاء نيز پيدا كرد. آخر شب ناگهان حال مادر تغيير كرد، مريض شد و به بستر افتاد. پسر را طلبيد و گفت: پسركم! يك بار ديگر آن چيزهايى كه به من تعليم كردى تعليم كن.پسر بار ديگر شهادتين و ساير اصول اسلام يعنى ايمان به پيغمبر و فرشتگان و كتب آسمانى و روز بازپسين را به مادر تعليم كرد. مادر همه آنها را به عنوان اقرار و اعتراف بر زبان جارى و جان به جان آفرين تسليم كرد.صبح كه شد، مسلمانان براى غسل و تشييع جنازه آن زن حاضر شدند. كسى كه بر جنازه نماز خواند و با دست خود او را به خاك سپرد پسر جوانش زكريا بود(154).
لطفا منتظر باشید ...
