بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْعلى بن عباس، معروف به ابن الرومى، شاعر معروف هجوگو و مديحه سراى دوره عباسى، در نيمه قرن سوم هجرى، در مجلس وزير المعتضد عباسى، به نام قاسم بن عبيداللّه، نشسته و سرگرم بود. او هميشه به قدرت منطق و بيان و شمشير زبان خويش مغرور بود. قاسم بن عبيداللّه، از زخم زبان ابن الرومى خيلى مىترسيد و نگران بود، ولى ناراحتى و خشم خود را ظاهر نمى كرد. برعكس طورى رفتار مىكرد كه ابن الرومى با همه بددليها و وسواسها و احتياطهايى كه داشت و به هر چيزى فال بد مىزد از معاشرت با او پرهيز نمى كرد. قاسم محرمانه دستور داد تا در غذاى ابن الرومى زهر داخل كردند. ابن الرومى بعد از آنكه خورد، متوجه شد. فورا از جا برخاست كه برودقاسم گفت: كجا مىروىبه همانجا كه مرا فرستادى.پس سلام مرا به پدر و مادرم برسان.من از راه جهنم نمى روم.ابن الرومى به خانه خويش رفت و به معالجه پرداخت، ولى معالجه ها فايده نبخشيد. بالا خره با شمشير زبان خويش از پاى درآمد(64).
لطفا منتظر باشید ...
