بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْآن شب را رسول اكرم در خانه «ام سلمه» بود. نيمه هاى شب بود كه ام سلمه بيدار شد و متوجه گشت كه رسول اكرم در بستر نيست. نگران شد كه چه پيش آمده حسادت زنانه او را وادار كرد تا تحقيق كند. از جا حركت كرد و به جستجو پرداخت. ديد كه رسول اكرم در گوشه اى تاريك ايستاده، دست به آسمان بلند كرده اشك مىريزد و مىگويد:«خدايا! چيزهاى خوبى كه به من داده اى از من نگير، خدايا! مرا مورد شماتت دشمنان و حاسدان قرار نده، خدايا! مرا به سوى بديهايى كه مرا از آنها نجات داده اى برنگردان، خدايا! مرا هيچگاه به اندازه يك چشم برهم زدن هم به خودم وامگذار».شنيدن اين جمله ها با آن حالت، لرزه بر اندام ام سلمه انداخت، رفت در گوشه اى نشست و شروع كرد به گريستن، گريه ام سلمه به قدرى شديد شد كه رسول اكرم آمد و از او پرسيد: «چرا گريه مىكنى؟».چرا گريه نكنم! تو با آن مقام و منزلت كه نزد خدا دارى، اين چنين از خداوند ترسانى، از او مىخواهى كه تو را به خودت يك لحظه وانگذارد، پس واى به حال مثل من.«اى ام سلمه! چطور مىتوانم نگران نباشم و خاطرجمع باشم، يونس پيغمبر يك لحظه به خود واگذاشته شد و آمد به سرش آنچه آمد»(44).
لطفا منتظر باشید ...
