امام(ع)و خردسالى او - زندگانی تحلیلی پیشوایان ما ائمه دوازده گانه (ع) نسخه متنی

امام(ع)و خردسالى او

صغر سن امام(ع)از پديده هاى اعجاز آميز اوست كه در حكام آن زمان اثرى فوق العاده
گذاشته بود.همه مآخذ تاريخى متفق القولند كه وقتى پدر مكرم امام جواد(ع)در گذشت عمر
امام هشت سال يا هفت سال و چهار ماه بود ⁽⁴⁾ .در حقيقت هنگاميكه پس از پدر عهده دار
امامت گرديد،در سن كودكى بود.

اين معنى نخستين بار در زندگانى پيشوايان اهل بيت(ع)در شخص امام جواد(ع)مصداق
پيدا كرد و براى حكام منحرف،مايه حيرت و براى حقيقت امتداد خط امامت و مرجعيت
امامان اهل بيت(ع)كه امام جواد(ع) نماينده و جانشين آنان بود،سندى حتمى و معجز آسا
به شمار مى رفت.

اگر به حساب احتمالات تكيه زنيم،مى بينيم كه تنها صغر سن امام(ع)كافى است كه حقيقت
امامت وى را بپذيريم و قبول كنيم كه او(ع)ادامه دهنده خط امامت بوده است و الا چگونه
مى توان در دست گرفتن رهبرى شيعه را از طرف او در همه زمينه هاى نظرى و عملى تفسير
كنيم؟

شايد اين معنى از ذهن بگذرد و بگويند،بسا كه براى شيعيان،امامت و رهبرى اين نوجوان از
اهل بيت،با وضوح كشف و معلوم نشده باشد وبسا كه ادعائى ديگر نيز بر اين فرضيه ضميمه
كنند همچنان كه احمد امين گويد:

«امامان از چشمها پنهان ميشدند و به دعوت پنهانى اكتفا ميكردند تا محبت و گرايش مردم
نسبت به آنان باقى بماند ⁽⁵⁾ ».

ما اين فرضيه را رد ميكنيم و ميگوئيم:رهبرى امام جواد(ع)،رهبرى آشكار و علنى در برابر
همه توده هاى مردم بود و هرگز رهبرى امامان چنين نبود كه پيرامونشان را پاسبانان محافظ،
و نيروى ارتش و ابهت و جاه و جلال پادشاهان فرا گرفته باشد بطوريكه رهبر،دعوت را از توده
مردم كه به آنان معتقد بودند و به رهبرى آنان حركت مى كردند،پنهان سازد بلكه
رهبرى امام(ع)،رهبرى سرى از قبيل صوفيان و فاطميان نبود كه ميانشان فاصله ايجاد كند و
بين رهبرى و پايگاه مردمى او جدائى افكند.

امام اهل بيت(ع)،دعوت خود را تا حدى آشكار انجام ميداد،وپايگاههاى مردمى طرفدار و
مؤمن به رهبرى و امامتش بطور مستقيم در مسائل دينى و قضاياى اجتماعى و اخلاقى با
شخص امام تماس و هماهنگى حاصل ميكردند.

وقتى مامون،امام(ع)را به بغداد يا مركز خلافت آورد،امام(ع)

پاى فشرد تا به مدينه باز گردد.مامون با اين درخواست موافقت كرد و آن حضرت بيشتر عمر
شريف را در مدينه گذرانيد.