منطق سقيفه - زندگانی تحلیلی پیشوایان ما ائمه دوازده گانه (ع) نسخه متنی

منطق سقيفه

منظور ما از منطق سقيفه،روح قبيله اى است كه بر منطق مبارزان جنگجوبرترى داشت و بر
آن حكومت مى كرد و قدرت را براى هر يك از آنان تثبيت مى نمود و با انحصار قدرت براى
آنان و عدم مشاركت ديگران در حكومت روبرو بود و موجبات وراثت را بوجود آورد و آمادگى
بسيارى از انصار رابراى پذيرفتن دو خليفه،يكى از انصار و ديگرى از مهاجران را در پى داشت.

چندانكه هر جناحى مى پنداشت كه براى در دست گرفتن زمام حكومت بيش ازديگران
استحقاق دارد ⁽³⁾ .در آن روز،على بن ابيطالب(ع)و ديگر ياران رسول خدا به علت اشتغال به
غسل جسد مقدس نبى اكرم(ص)كه هنوز به دفن آن كالبد پاك نپرداخته بودند،از آن گروه
دور بودند ⁽⁴⁾ .

عمر با شتاب به سوى ابو بكر به سقيفه رفت تا در كار خلافت مشورت كند.هنگامى كه امام
على(ع)خبر يافت بيعت را نپذيرفت.انصار نيز با او،آن را رد كردند و مدت ششماه كامل از
بيعت خوددارى نمودند و امام على(ع)

اجتماع سقيفه را كه در غياب او فراهم آمده بود توطئه تلقى فرمود.

اين روح قبيله اى و قوميت بود كه در ميان مسلمين آغازگر فتنه شد ⁽⁵⁾ وعمر به اين نكته
تصريح كرد و چنين گفت:

«همانا بيعت با ابو بكر امرى ناروا بود.خدا شر آن را رفع فرمايد واگر كسى به مانند آن بيعت
عمل كند او را بكشيد،هر جا كسى با ديگرى بدون مشورت مسلمين بيعت كند همانا كه او را
فريفته است و واجب است تا هر دوبقتل رسند ⁽⁶⁾ .