غيبت صغرى - زندگانی تحلیلی پیشوایان ما ائمه دوازده گانه (ع) نسخه متنی

غيبت صغرى

غيبت صغرى از سال 260 هجرى تا سال 329 هجرى به طول انجاميد.

غيبت امام(ع)را نمى توان به دورى امام مهدى(ع)از جامعه و دشواريهاى پيچيده آن تفسير
كرد،بلكه مهدى(ع)رهبرى بود بى همتا كه با شعور سرشار،دردها و آرزوهاى امت خود و
پايگاههاى مردمى خويش را احساس ميكردو با فكر و عمل و انديشه به آنها پاسخ ميگفت و آن،
بنا به مقتضيات وضع ومصلحت اسلام بود.

امام مهدى(ع)با بعضى از ياران نزديك خود بطور مستقيم تماس ميگرفت و به آنان توصيه
مى فرمود كه مشاهدات خود را در ميان مردم تبليغ كنند و سفارش ميكرد كه مكان و ساير
خصوصياتى را كه راه وصول به سوى او را براى مقامات دولتى آسان ميساخت،پنهان دارند.
او(ع)بيشتر مسايل را كه به او ميرسيد از طريق وكيلان و سفيران خود كه مورد اعتماد او
بودند،پاسخ ميداد،فقط با كسانى كه اخلاص شان محرز ميشد و يقين ميكرد كه رازاو را فاش
نميكنند تماس مى گرفت.

براى كسانى غير از نواب و سفيران او مشكل بود كه به ديدار او(ع)

دست يابند و توصيه مى فرمود كه مبادا نام او را به صراحت بر زبان آورندبلكه با اسم مستعار،و
بى آنكه به وى اشارتى شود،از او نام برند،مانند:

قائم،عزيم،حجت،صاحب الزمان و مانند اينها.زيرا اگر به نام او پى مى برند،آن را افشاء و اعلام
ميكردند و اگر مكان او را مى يافتند ديگران را به آن مكان راهنمائى مى نمودند.امام(ع)در هر
فرصتى مكان خود را تغيير ميداد،بى آنكه نظرها را جلب كند.