موضع عباسيان در برنامه ريزى امام(ع) - زندگانی تحلیلی پیشوایان ما ائمه دوازده گانه (ع) نسخه متنی

موضع عباسيان در برنامه ريزى امام(ع)

اما حكمرانان عباسى براى بدست گرفتن كارهاى امام(ع)و عارى كردن برنامه امام از هر
گونه تاثير و لگام زدن بر معارضه او،با روشهاى زيرعمل ميكردند:

1-صف آرايى در برابر امام(ع)و به مبارزه طلبيدن او(ع)از نظرعلمى.

درين مورد،نقشه هاى آنها با شكست روبرو گرديد زيرا چنانكه گفتيم،امام(ع)پاسخ پرسشها و
استفتائات آنان را ميداد.

2-كوشش در جلب امام و كشانيدن او بطرف خود و نزديك ساختن او به دربار تا افكار وى(ع)
بى ثمر و بى تاثير گردد و از پايگاههاى توده اى خوددور افتد.مى توان موضع امام(ع)را در
پذيرفتن و اظهار موافقت براى حضوريافتن در سامره و همراهى با آنان چنين تفسير كرد:

الف:حمله و فشار و اجبار تا مرز مرگ پيش مى آمد و مخالفت وامتناع آشكار امام از حضور
يافتن در مجلس متوكل به اين نتيجه مى رسيد كه حكومت را بر ضد خود تحريك كند و خارج
شدن خود را از مدينه،صورت دشمنى با آنان دهد.چنان كارهائى،با سياست گام بگام و مرحله
بمرحله اى كه امام در مقابل دولت ترسيم كرده بود وفق نميداد.

ب:امام(ع)ميخواست،سخن چينها و افتراهاى بعضى از جاسوسان را كه خواستار گرفتارى و
آزردن او بودند،بداند.عبد الله بن محمد كه درمدينه مسئول سپاه و نماز بود،متوكل را
متوجه خطرى كرد كه از جانب امام او را تهديد مى نمود.او معتقد بود كه فعاليتهاى امام(ع)
در مدينه،عليه سلامت و امنيت دولت است.او با سخن چينى و نشر خبر،شايع كرد كه در خانه
امام(ع)

اسلحه،نيز نامه هائى وجود دارد.ازين رو بود كه امام(ع)مى خواست دربرابر حكام طورى
حركت كند كه شك و بيمى در دلها برنينگيزد تا شايد بتواندفرصتى بدست آورد و در
زمينه هاى لازم به فعاليت پردازد و تحرك و كوشش رادوباره آغاز كند.

ج:امام(ع)شايد با زيستن در محيط طبقات حاكم و با نفوذ دولت مى خواست به اين امر
توفيق يابد كه در ميان آنان سخن حق را رايج گرداند واز موضع عادلانه خود دفاع كند-اين
احتمال درست نيست-زيرا آنان براى شخصيت امام احترام قايل بودند و علم و نسب و شرافت
او را بزرگ ميداشتندو مى ستودند.امام(ع)،به اين جهت مى توانست در سطوح بالا،محبت
واحترام و توجه آنان را بخود جلب كند.

د-امام در آن هنگام اين مساله را ميدانست كه طبيعت حكومت عباسى، سراپا بر اساس
حسب و نسب مبتنى است و نسبتها و پيوندهاى خانوادگى ومصالح شخصى و واسطه انگيزى،
پايه آن است.امام انديشيد كه مى توان ازين واقعيت به سود اسلام بهره جست و كوشيد تا از
فشار و ستم نسبت به مردم خودبكاهد و خطرهائى را كه به آنجا متوجه است براند.